ΘΒ

Ο ΘΒ έφυγε, όλος ο κόσμος το έμαθε.
Ένα "διαφορετικό" άρθρο που γράφτηκε γιαυτόν, μπορείτε να δείτε εδώ.

Εγώ έγραψα σήμερα εκεί το παρακάτω σχόλιο (και ίσως γίνει αφορμή να γράψω μια σειρά από πράγματα που θεωρώ ότι θα μπορούσαν να αλλάξουν - συζήτηση από μηδενική βάση, όπως λέει ο φίλος ΠΚ) :

Γράφοντας για τον αγαπημένο ΘΒ, ο αξιό-λογος ΔΣ βρίσκει την ευκαιρία να τονίσει μια μεταστροφή των κοινωνιών, και της δικής μας.
Η θρησκευτική τελετή (βάφτιση εδώ ή quick στο Πατριαρχείο, γάμος απλός ή με πολλούς καλεσμένους στο εξοχικό κέντρο ακριβώς δίπλα στον ναό καταμεσίς στο δάσος, κηδεία με λίγα λουλούδια ή με αρχιερατική παρουσία λες και θα αλλάξει κάτι για τον πεθαμένο) γίνεται με οικονομικές διακρίσεις, η νοσηλεία γίνεται με απίστευτα διαφορετικές “ξενοδοχειακές υποδομές” και ειδίκευση και επάρκεια προσωπικού και εφοδίων ανάλογα με “το ταμείο” του ασθενούς, η εκπαίδευση (δημόσιο ή ιδιωτικό;) γίνεται με οικονομικές διακρίσεις, η εργασία μπορεί να δικαιολογηθεί κάπως αλλά οι ανισότητες στην σύνταξη (αφού δεν προσφέρουν διαφορετική υπηρεσία ένας συνταξιούχος δάσκαλος από έναν συνταξιούχο μεγαλοτραπεζικό) είναι αδικαιολόγητες. Όλα έχουν στηθεί με βάση “την πορτοφόλα” και οι σωστοί και ηθικοί που έχουν απομείνει αντιμετωπίζονται με οίκτο και ειρωνεία.
Λείπουν τα παραδείγματα προς τα οποία θα έπρεπε κανείς να μοιάσει και προωθούνται ατάλαντοι, γλάστρες, τενεκέδες ξεγάνωτοι (όπως θα έλεγε παλιός πολιτικός), με αποτέλεσμα το κύμα (τι κύμα; τσουνάμι!) απαξίωσης να παρασύρει ολόκληρους κλάδους, ολόκληρες χώρες, όλες τις ελπίδες για μια ζωή αξιοπρεπή σε έναν κόσμο ειρηνικό.
Βγαίνοντας από τον κινηματογράφο που είχα δει το “Τι έκανες στον πόλεμο Θανάση;” έκρυβα τα δάκρυά μου και την θλίψη μου από το πλήθος γύρω που γελούσε με την “κωμωδία”.
Αν με ρωτήσετε, στραβά αρμενίζουμε.