Λίγα λόγια περί μετοχών

Αυτό είναι ένα σχετικά πυκνογραμμένο κείμενο που έγραψα για το φβ στις 24/8/2015.

Ας πούμε λίγα πράγματα για μετοχές! 
Το χρηματιστήριο είναι τζόγος. 
Αν χρειαζόμαστε τα χρήματά μας, δεν πλησιάζουμε εκεί. 
Μπορούμε να παίξουμε μόνο με εκείνο το ποσό, που δεν θα μας ενοχλούσε αν μας έπεφτε από την τσέπη και το χάναμε! 
Εύκολα μπορεί να χάσει κανείς λεφτά στον τζόγο. 
Οι θεσμικοί παίκτες λένε πώς είναι αμαρτία να μη χάσει ο χαζός τα λεφτά του εκεί. 
Οι μικροί καθημερινοί παίκτες πουλάνε και αγοράζουν με την πρώτη ευκαιρία κέρδους, αλλά οι στατιστικές δείχνουν ότι μόνο οι μεγάλοι θεσμικοί κερδίζουν μακροπρόθεσμα. 
Υπάρχουν και οι μικροί επενδυτές, που λένε ότι δεν χάνεις, παρά μόνο όταν πουλήσεις τις μετοχές σου φθηνότερα, οπότε περιμένουν την μεγάλη ευκαιρία. 
Στα τελευταία χρόνια η πιθανότητα για τέτοια ευκαιρία έχει μηδενιστεί, όπως έχουν εξαφανιστεί και τα μερίσματα.
Η αγορά παραγώγων είναι τζόγος για πολύ μεγάλους παίκτες. 
Δηλώνω ότι δεν θα έπρεπε να υπάρχει, αλλά οι μεγάλοι τζογαδόροι δεν μπορούν να περιμένουν μήπως κερδίσουν το λαχείο. 
Έτσι τζογάρουν για διακυμάνσεις νομισμάτων, τιμών προϊόντων και άλλων παροδικών αξιών, ενίοτε με μεγάλο ρίσκο που μπορεί να καταστρέψει τραπεζικά ιδρύματα, χρηματιστηριακές εταιρείες, ακόμη και χώρες.
Γύρω από το χρηματιστήριο υπάρχουν πολλοί μύθοι. 
Βασικό είναι να θυμόμαστε ότι για να πουλήσει κάποιος, πρέπει να υπάρχουν αγοραστές και το αντίστροφο. 
Ανάλογα με την προσφορά και την ζήτηση οι τιμές πέφτουν ή ανεβαίνουν. 
Όταν πέφτει η τιμή μιας μετοχής επειδή κάποιος πούλησε, όλοι οι μέτοχοι γίνονται δυνητικά φτωχότεροι. 
Αν φοβηθούν και τρέξουν να πουλήσουν, η τιμή θα πέσει κι άλλο. 
Αυτοί πιθανώς θα χάσουν χρήματα αμέσως και οι αγοραστές των μετοχών πιθανώς θα κερδίσουν αργότερα. 
Έτσι γίνεται η χειραγώγηση των τιμών. 
Είπαμε : τζόγος. 
Η πτώση της τιμής μπορεί να μην έχει καμιά σχέση με την έως τότε καλή πορεία της εταιρείας στην αγορά, αλλά της κάνει ζημιά για την συνέχεια.
Σήμερα διαβάζετε για πτώση των τιμών στα ασιατικά χρηματιστήρια, που μπορεί να οφείλεται στις εκρήξεις στην Κίνα που έκαναν ζημιά στην εξαγωγική υποδομή της, ή στην υποτίμηση του νομίσματός της που κάνει τα ανταγωνιστικά προϊόντα άλλων χωρών ακριβότερα. 
Παίζονται μεγάλα παιγνίδια με τιμές προϊόντων όπως είναι το πετρέλαιο (40 δολάρια το βαρέλι), που πιέζουν έτσι κάποιες χώρες, όπως η Ρωσία, που στηρίζουν την οικονομία τους στις πωλήσεις πετρελαίου.
Μας ενδιαφέρει η πτώση των τιμών των μετοχών; 
Το γνωρίζουμε πλέον ότι οι τιμές των μετοχών είναι μια φούσκα και το χρηματιστήριο είναι τζόγος. 
Επειδή όμως οι τράπεζες διαχειρίζονται χαρτοφυλάκια μετοχών, αν χάσουν έδαφος θα μας καλέσουν, κακώς κάκιστα, να τις στηρίξουμε με τις οικονομίες μας. 
Μας ενδιαφέρει.

Ουκρανία όπως Γρενάδα;

Αυτές τις ημέρες υπάρχει ένας καταιγισμός ειδήσεων από την Ουκρανία. Οι εσωτερικές της υποθέσεις έφεραν τον θάνατο σε δεκάδες διαμαρτυρόμενους πολίτες από "αδέσποτες" σφαίρες, ο πρωθυπουργός έχασε τον έλεγχο και κάποιοι οπλισμένοι βρήκαν ευκαιρία να καρπαζώνουν τον εισαγγελέα του Κιέβου, να βγάλουν νέους νόμους και να απαγορεύσουν τις ξένες γλώσσες ρωσικά, ελληνικά. Ο Ρώσος πρόεδρος Πούτιν κατεβάζει στρατεύματα για ώρα ανάγκης και για προστασία των Ρώσων της περιοχής, η Κριμαία "ζητάει" να αυτονομηθεί, ο Ουκρανός ναύαρχος αυτομολεί, ο Ρώσος πρωθυπουργός Μεντβέντεφ προειδοποιεί για νέο κύκλο αίματος και η νεοαποφυλακισθείσα Τιμοσένκο δηλώνει ότι όποιος επιτίθεται στην Ουκρανία, πρακτικά κηρύσσει πόλεμο εναντίον ΕΕ και ΗΠΑ. Η ΕΕ και οι ΗΠΑ λένε στην Ρωσία να σταματήσει την εισβολή, απειλούν να την διώξουν από τους 8, να της επιβάλουν οικονομικό αποκλεισμό, και δηλώνουν ότι θα έχει ευθύνη αν ξεκινήσει ένας πόλεμος.

Ας πάμε τριάντα χρόνια πίσω, στον Οκτώβριο του 1983...

"Η πολυπόθητη ανεξαρτησία της νήσου Γρενάδας έφτασε στις 7 Φεβρουαρίου του 1974, οπότε έγινε μέλος της Βρετανικής Κοινοπολιτείας και πρώτος Πρωθυπουργός ανέλαβε ο Σερ Έρικ Γκέρι. Το 1979 συντελέστηκε η ανατροπή του Γκέρι σε πραξικόπημα, από τον μαρξιστή Μόρις Μπίσοπ, ο οποίος ακολούθησε πολιτική φιλική προς την ΕΣΣΔ. Ο Μπίσοπ δολοφονήθηκε τον Οκτώβριο του 1983, μετά την εισβολή από 2.000 πεζοναύτες των ΗΠΑ στο νησί, που άρχισε στις 25 Οκτωβρίου 1983".
Έτυχε να παρακολουθώ Διεθνή τηλέτυπα εκείνη την ημέρα και διάβασα το μήνυμα που έστειλε ο υπουργός εξωτερικών των ΗΠΑ Τζορτζ Σουλτς στην Μάργκαρετ Θάτσερ λέγοντας ότι "θα εισβάλουν για να διασώσουν τους Βρετανούς υπηκόους που ζούσαν στην Γρενάδα". Η Θάτσερ του απάντησε αυστηρά "Δεν επιτρέπουμε σε κανένα να μας υποκαθιστά στην άσκηση της εξωτερικής μας πολιτικής και είμαστε οπωσδήποτε σε θέση να υπερασπίσουμε τους υπηκόους μας. Να μη γίνει αυτή η επέμβαση".
Ο Ρέιγκαν είπε στον Σουλτς να εισβάλει και μετά ο Σουλτς περιέγραψε στα απομνημονεύματά του την κατάσταση ως εξής : "British Prime Minister Margaret Thatcher was not happy that the U.S. decided to take action. After the President briefed her on the situation, she had responded negatively to the idea, saying she preferred economic and political pressure to military action. Thatcher was afraid that any attempt to save American lives would endanger British subjects. So when Reagan signaled his decision to Thatcher to move forward anyway, she was angry".

Έτσι εισέβαλαν οι Αμερικανοί στη μικρή και ακίνδυνη Γρενάδα χωρίς να λαβαίνουν υπόψη τι τους έλεγαν οι σύμμαχοί τους.

Παρόμοιες πράξεις εισβολής και κατοχής γίνονται συνέχεια με γελοίες δικαιολογίες, ενώ μόνο τα "συμφέροντα" των εισβολέων καθορίζουν την συνέχεια, όχι οι διαμαρτυρίες των κατακτημένων ή των γειτόνων τους.

Πόλεμος εναντίον των ποσοστών!

Καλή χρονιά να είναι το 2014 και για γνωστούς και για αγνώστους.
Καλή, με την έννοια που δίνω εγώ : γεμάτη αγάπη, φιλανθρωπική, ειρηνική, δημιουργική.

Μετά από τις γενικές ευχές, ας εξηγήσω τον τίτλο της ανάρτησης.
Έχω παρατηρήσει ότι τα ποσοστά είναι συσχετισμένα με δυσάρεστες καταστάσεις και είναι πιθανό, αν μιλάμε μόνο με απόλυτα νούμερα, να τις αποφύγουμε.

Ποσοστά κομμάτων και έδρες.
Είναι πεντακάθαρο ότι η βούληση του λαού παραβιάζεται με διάφορους τρόπους μέσω των εκλογικών νόμων με δικαιολογία ότι πρέπει να προκύπτουν σταθερές κυβερνήσεις. Έχετε ακούσει άλλοτε για βία και νοθεία, αλλά δεν είναι μόνο αυτό. Δημιουργούνται εκλογικοί νόμοι που να ευνοούν το πρώτο κόμμα (και με δωρεάν ποσοστό εδρών) ή και το δεύτερο κόμμα. Αποκλείονται από την βουλή τα κόμματα που δεν πιάνουν ένα ποσοστό ψήφων. Σε επόμενες κατανομές τα κόμματα που προηγούνται μοιράζονται τις ψήφους άλλων κομμάτων.
Και με αντιπροσωπευτική εκπροσώπηση των περιοχών, όπως συμβαίνει αλλού (ΗΠΑ), η βούληση του λαού επίσης παραμορφώνεται.
*** Πρέπει να ισχύει η απλή αναλογική και να μπαίνουν στην Βουλή όσοι βουλευτές προηγούνται σε ψήφους, ανεξάρτητα από κόμματα, αλλά με εξασφαλισμένη εκπροσώπηση όλων των περιφερειών της χώρας. (Ο πρώτος της Αττικής, ο πρώτος της Θεσσαλίας, κλπ, και μετά κατά σειρά ψήφων). Αν χρειάζεται, μπορούν να γίνουν κυβερνήσεις συνεργασίας κομμάτων. (Για το πως πρέπει να λειτουργούν τα πολιτικά κόμματα έχω γράψει αλλού).

Ποσοστό γυναικών σε μια εκλογή.
Λέμε ότι φροντίζουμε να εκλεγούν τόσο (πες 30) στα εκατό γυναίκες. Και είναι καλό αυτό τώρα;
Αν δεν υπάρχουν τόσες άξιες γυναίκες, γιατί να φορτωθούμε 30% από αυτές;
Αν υπάρχουν περισσότερες άξιες, γιατί να μείνουμε ικανοποιημένοι που καλύψαμε το 30% και να δώσουμε τις υπόλοιπες θέσεις σε ανάξιους άνδρες;
*** Η εκλογή πρέπει να γίνεται με αντικειμενικά κριτήρια και το ποσοστό γυναικών είναι ανοησία.

Ποσοστό μπόνους σε πωλητή.
Λέει το αφεντικό για να παρακινήσει τους πωλητές: Για τζίρο μέχρι 10000 δεν δίνω μπόνους, για τζίρο μέχρι 30000 δίνω 2% για το μέρος τζίρου πάνω από 10000, για τζίρο μέχρι 60000 δίνω 3% για το μέρος τζίρου πάνω από 30000.
Οι πελάτες όμως μοιράζονται άνισα στους πωλητές. Οι παλιοί πωλητές έχουν τους παλιούς καλούς πελάτες με τους μεγάλους τζίρους και οι νέοι πωλητές τρέχουν να πετύχουν πωλήσεις σε νέους πελάτες με μικρούς τζίρους και μεγάλη ανασφάλεια. Για τις ίδιες απολαβές ο όγκος δουλειάς δεν είναι ίδιος σε κάθε πωλητή. Κι αν ο νέος πωλητής τρέξει πολύ και φέρει τζίρο πάνω από 60000, που δεν προβλεπόταν στην αρχική συμφωνία; Είναι στο χέρι του αφεντικού να δώσει ή να μη δώσει.
*** Ο μισθός του πωλητή μπορεί να είναι κατά ένα βασικό μέρος ανάλογο με τις ημέρες και ώρες εργασίας και κατά άλλο μεταβλητό μέρος ανάλογο με τις αποστάσεις που διάνυσε για να δει τους πελάτες της εταιρείας. Αν η εταιρεία θέλει επιπλέον να μοιράσει κέρδη, να το κάνει ακριβοδίκαια.

Ποσοστό αμοιβής στον μεσάζοντα.
Έχουμε έναν που πουλάει οικόπεδα. Απασχολείται μία ώρα για να πουλήσει ένα οικόπεδο 4 στρέμματα και έχει μια αμοιβή Α. Απασχολείται επίσης μία ώρα για να πουλήσει άλλο οικόπεδο 40 στρέμματα. Με ποια λογική η αμοιβή του είναι 10*Α στην δεύτερη περίπτωση;
Μη το σκέφτεστε μόνο με οικόπεδα! Και οι μεσίτες για τις πωλήσεις όπλων με ποσοστό επί του τζίρου αμείβονται, και επειδή τα όπλα είναι ακριβά παίρνουν τεράστιες μίζες. Και επειδή δεν επιθυμούν να μοιραστούν το ποσό με την εφορία, κάνουν τις πληρωμές μαύρες και μετά ξεπλένουν τα χρήματα σε στημένους αθλητικούς αγώνες, σε στημένες κληρώσεις λαχείων κλπ.
*** Η αμοιβή του μεσάζοντα θα έπρεπε να είναι για υπηρεσίες και ανάλογη με τις ώρες που απασχολήθηκε. Δεν υπάρχει ανάγκη να σχετίζεται με το ύψος της αγοράς.
(Και γιατί πρέπει να υπάρχει ιδιώτης μεσάζοντας για κρατικές προμήθειες; Για να τα πιάνει χοντρά;)

Τι μας νοιάζει για τις μέλισσες;

Αν δεν γνωρίζετε, να σας πω:
Αν εξαφανιστούν οι μέλισσες, η ανθρωπότητα θα έχει πια τέσσερα χρόνια ζωής!
Αυτή η φράση αποδίδεται στον Αλβέρτο Αϊνστάιν και η δραματικότητά της είναι τρομακτική. Δεν είναι όμως το κεντρικό θέμα της σημερινής ανάρτησης.
(Αν θέλετε κι άλλα για τις μέλισσες, ρίξτε μια ματιά εδώ).

Το σημαντικό θέμα βρίσκεται στην πολύ ενδιαφέρουσα συνέντευξη του βραβευμένου οικονομολόγου Manfred Max Neef, ο οποίος με απλά λόγια εξηγεί :

Η οικονομία είναι υποσύστημα της φύσης.

Δεν γίνεται να μεγιστοποιούνται συνεχώς τα κέρδη και τα αποθέματα, επειδή η φύση είναι πεπερασμένη (και δεν τα χωράει! Απλό είναι!).

Όταν παρουσιαστεί τελειωτική έλλειψη, ας πούμε στο πόσιμο νερό, ακόμη κι αν υπάρχουν χρήματα δεν θα μπορέσουν να καλύψουν την δίψα σου!

Άρα, πρέπει να βάλουμε σε προτεραιότητα τις ανάγκες της φύσης και της ευτυχίας των ανθρώπων (τις οποίες αγνοούν παντελώς οι οικονομικές θεωρίες και πρακτικές) και κατόπιν, αν είναι εφικτό, να φροντίσουμε τις εταιρείες.

Δείτε το βίντεο εδώ με ελληνικούς υπότιτλους.

Φαινόμενο Domino

Λένε μερικοί ότι
η χρεοκοπία μιας χώρας θα γκρεμίσει όλες τις άλλες σαν τα τουβλάκια του Ντόμινο,
η κατάρρευση μιας χώρας της Ευρωζώνης, θα διαλύσει την Ευρωζώνη σαν Ντόμινο.

Η έννοια του ντόμινο, κατά την προσωπική μου εκτίμηση, διαστρέφει την πραγματικότητα.
Στα καταλλήλως τοποθετημένα τουβλάκια του ντόμινο, υπάρχει η δυνατότητα να ρίξεις το ένα και μετά, (με χρήση της βαρύτητας), να πέσουν και όλα τα άλλα και να επιτύχεις έτσι φοβερή ζημιά με μια μικρή αρχική προσπάθεια.
Αυτό είναι χαρακτηριστικό των μη γραμμικών συστημάτων, που μπορεί μια ασθενική είσοδος (το πέταγμα της πεταλούδας στην Κίνα) να δημιουργήσει δυσανάλογα μεγάλη έξοδο (έναν τυφώνα στη Φλόριντα).
Η οικονομία φαίνεται ότι είναι μη γραμμικό και ίσως χαοτικό σύστημα.
Οι κρατικές οικονομίες είναι αλληλεξαρτώμενες. Μέχρι εκεί καλά.
Όμως η σημερινή κρίση δεν προέρχεται από ένα μικρό οικονομικό περιστατικό κάπου, πχ. ο ιδιοκτήτης της Neutron Bank πήρε τα κεφάλαια και τα χρήματα των καταθετών και την οδήγησε στην πτώχευση, κι αυτό είχε αποτέλεσμα να κλυδωνιστεί η παγκόσμια οικονομία.

Υπάρχουν συνεχόμενα "χτυπήματα" από τις εταιρείες αξιολόγησης προς πάμπολλους στόχους : επιχειρήσεις (τράπεζες), οργανισμούς (EFSF) και κράτη (να πω "Πορτογαλία" γιατί το "Ελλάδα" θα το έχετε βαρεθεί πια). Άρα δεν είναι φαινόμενο ντόμινο.
Είναι κατάσταση πολιορκίας σε έναν νομισματικό - πολιτισμικό - (βάλτε ό,τι θέλετε εδώ) πόλεμο, όπου οι μοντέρνες κανονιοφόροι χτυπούν κάθε σημείο αντίστασης μέχρι να πέσουν όλοι στη φτώχεια.

---

Έγραψα Neutron Bank, και όχι Proton Bank για να είναι περισσότερο ουδέτερο!

Μετά την δημοσίευση της ανάρτησης, πληροφορήθηκα ένα άρθρο της Ζέζας Ζήκου στην Καθημερινή [Η πανούργα "Θεωρία του Ντόμινο" και η Ελλάς...] από 29/04/2012, δείτε εδώ.

---

Ενημέρωση στις 11/10/2012: Έλεγα ότι δεν είναι "Domino effect" ούτε κατά διάνοια!
Είναι ένας τακτικός κανονιοβολισμός όπως μπορείτε να διαπιστώσετε διαβάζοντας αυτό.

Κοινωνικός Μιθριδατισμός

Τα διάφορα οικονομικά μέτρα δίνονται λίγα-λίγα γιατί έτσι δουλεύει πιο αποτελεσματικά ο κοινωνικός μιθριδατισμός.
Με όλα τα απαραίτητα μέτρα μονοκοπανιά, θα μας είχαν χρεοκοπήσει αμέσως.
(Το "θα είχαμε ξεσηκωθεί" δεν μου ήρθε ως πιθανότερο).

Μας δίνουν με το κουταλάκι το δηλητήριο, για να το συνηθίζουμε.

Πάντοτε δίνουνε ελπίδα (που είναι και τσάμπα).
"Θα δυσκολευτείτε τώρα με τα νέα μέτρα, που κι εμείς βασανιστήκαμε για να τα αποφασίσουμε, "
(χαχαχα)
"αλλά σε δυο το πολύ σε τρία τέρμινα θα είναι εποχή
Ανάκαμψης Αναγέννησης Ανάπτυξης
Ανάδυσης Ανακούφισης Αναλαμπής
Ανάνηψης Ανάρρωσης Αναρρίχησης
Αναστήλωσης (μπορεί και Ανατίναξης!) της οικονομίας μας".

Είπα πολλά προηγουμένως, αλλά η πραγματικότητα με ξεπερνάει :
*Ανάταξη* της Γαλλικής οικονομίας σε δυό χρόνια υποσχέθηκε σήμερα ο Φρανσουά Ολάντ.

Ανατολή νέας οικονομικής εποχής

Το αμερικανικό δολάριο (USD) είχε μετά τον 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο μια εγγυημένα σταθερή ισοτιμία με το χρυσάφι (35 δολάρια η ουγγιά χρυσού και αποθέματα περίπου 30000 τόνους) και επί Νίξον σταμάτησε να ισχύει αυτό οπότε άρχισε η κατρακύλα του (και σήμερα έχουμε ισοτιμία 1665 δολάρια η ουγγιά και αποθέματα 8500 τόνους κατ΄εκτίμηση). Όμως το δολάριο συνέχισε να χρησιμοποιείται στις παγκόσμιες αγορές, αφού δεν υπήρχε αντίπαλος.
Ουσιαστικά ο χρυσός (σε πλάκες, σε χρυσά νομίσματα) ήταν το μόνο ανταγωνιστικό νόμισμα (ο χρυσός συμβολίζεται με XAU = Au oz).

Στην συνέχεια παρουσιάστηκε το ευρώ, με πραγματικές οικονομίες πίσω του (και αποθέματα χρυσού, κατ' εκτίμηση 2450 τόνους σε Γαλλία και άλλους τόσους στην Ιταλία) και είχε μια υποψηφιότητα να γίνει το νέο παγκόσμιο μέσο εμπορικών συναλλαγών (όταν η Κίνα είπε ότι είναι ανήθικη η πολιτική του δολαρίου : δες κείμενό μου από 30-03-2011 Γιατί γίνεται η Οικονομική Επίθεση Εναντίον της Ελλάδος).
Αυτός είναι και ο λόγος που γίνεται η επίθεση από τις αμερικανικές εταιρίες αξιολόγησης, μέχρι να γκρεμιστεί κάποια χώρα, ή κάποιες χώρες, ή η ευρωζώνη τελικά και να ξαναγυρίσουν όλοι σε αδύναμα (σε σύγκριση με το ευρώ) εθνικά νομίσματα.

Στη σκόνη αυτής της μάχης, κι ενώ οι υπεύθυνοι του ευρώ εμφανίζονται ανήμποροι να κατανοήσουν το τι παίζεται, παρουσιάστηκε μια είδηση που έχει την δυνατότητα να αλλάξει την παγκόσμια οικονομία, εξαφανίζοντας την κυριαρχία του δολαρίου και κλείνοντας τον δρόμο του ευρώ, πιθανώς για πάντα : Η Κίνα ετοιμάζεται να στηρίξει την ισοτιμία του νομίσματός της με αποθέματα χρυσού. Η κεντρική της τράπεζα αγοράζει συνέχεια. Δεν υπάρχουν μεγάλα αποθέματα ακόμη, αλλά σύντομα δεν θα έχει πολλή σημασία αυτό. Το κινέζικο νόμισμα δεν θα είναι πια το άγνωστο Γιουάν ή Ρενμίνμπι (renminbi, RMB), αλλά ένα νόμισμα με σταθερή ισοτιμία χρυσού, άρα το μοναδικό νόμισμα σίγουρο για επενδύσεις, οπότε βαθμιαία θα προσελκύσει τα διαθέσιμα κεφάλαια που τώρα καταφεύγουν στον χρυσό. Αναμένεται να είναι η Κίνα η κυρίαρχη δύναμη μέσα στα επόμενα πέντε χρόνια.

Καλωσορίστε την νέα παγκόσμια οικονομική εποχή.

Δείτε τις συζητήσεις που αναφέρουν το θέμα :

http://www.washingtonsblog.com/2012/05/will-china-make-the-yuan-a-gold-backed-currency.html

http://www.globalresearch.ca/index.php?context=va&aid=30978

http://www.mining.com/a-gold-backing-for-chinas-renminbi-81825/

http://goldsilverworlds.com/gold-silver-insights/does-china-plan-a-gold-backed-renminbi/

Μεταμόρφωση

Σήμερα κάποιοι γιορτάζουνε την μεταμόρφωση του Ξένιου Δία σε Σωτήρα του εμπορίου.

(Η Εκκλησία μας πάντως γιορτάζει σήμερα την Μεταμόρφωση του Σωτήρος Χριστού στο όρος Θαβώρ).

Επαναληπτικές εκλογές Ιουνίου

Έγραψα στο facebook την παραμονή των βουλευτικών εκλογών του Μάη :
"Στην Φυσική υπάρχει ένα μέγεθος που ονομάζεται εντροπία και μετράει, κατά μία έννοια, τον βαθμό της διάλυσης σε ένα σύστημα. Από μια άλλη άποψη, μετράει την έλλειψη πληροφορίας για οργάνωση του συστήματος.
Αν ξέρανε (αλλά η πληροφορία λείπει) οι πολιτικοί μας τι πρέπει να γίνει για να σωθεί η Ελλάδα, θα είχανε φτιάξει έναν πολιτικό σχηματισμό και θα είχανε έναν στόχο. Έχουνε διασκορπιστεί όμως (η εντροπία μεγιστοποιείται) σε ασύμβατα κόμματα και κομματάκια, πράγμα που δεν είναι ελπιδοφόρο.
Μιλάνε για πιθανές μετεκλογικές συνεργασίες (αφού ψηφίσει ο λαός) αυτοί που δεν κατανοούν ότι πρέπει να συνεργαστούν τώρα! Το αποτέλεσμα των εκλογών δεν είναι θεραπεία για την ανικανότητά τους!"

Σήμερα είναι προπαραμονή των επαναληπτικών εκλογών. Έχει αλλάξει κάτι;

Ναι! Η πληροφορία, που έλειπε, συμπληρώθηκε από το πρόσφατο εκλογικό αποτέλεσμα. Αυτό ερμηνεύεται από τους περισσότερους πολιτικούς αναλυτές σαν μήνυμα : "Συνεργαστείτε!"

Θα μπορούσε κάποιος να πει ότι το μήνυμα έλεγε : "Είσαστε όλοι άχρηστοι! (και γιαυτό δεν σας δώσαμε την πλειοψηφία)", αλλά έτσι θα προσπαθούσε να στενοχωρήσει τον πολιτικό κόσμο, πράγμα μάταιο όπως όλοι γνωρίζετε καθότι δεν ιδρώνει το αυτί τους από προσβολές και ορισμένοι από αυτούς είναι εμφανώς παχύδερμα.

Έτσι είμαστε στην αναμονή, ενώ η χώρα είναι στη εντατική με μηχανική υποστήριξη, και θα πάμε να ξαναψηφίσουμε μεθαύριο, άλλοι τους ίδιους, άλλοι τους πρωτοπόρους, με στόχο να σταματήσει το πρόβλημα της ακυβερνησίας της χώρας.

Αλλά αυτό είναι μικρό πρόβλημα. Το σημαντικό είναι ότι "δεν έχουμε πάγκο". Δεν υπάρχουν άτομα που είναι πρόθυμα και ικανά να εργαστούν για την χώρα. Είμαστε καταδικασμένοι να υποστούμε τις μετριότητες.

Μπορούμε όμως εμείς, που δεν είμαστε πολιτικοί (που φταίνε σε μεγάλο βαθμό για την κατάπτωσή μας) να επιδιώξουμε τα εξής "απλά" πράγματα :
Χρειάζεται να βοηθήσουμε όλοι με την εργασία μας, με την προσφορά μας, με το καλό παράδειγμά μας να αυξήσουμε την παραγωγή ελληνικών προϊόντων.
Παράλληλα οι αρμόδιοι πρέπει να τιμωρήσουν όσους έχουν παρανομήσει, (γιατί η ατιμωρησία πρέπει να ξεριζωθεί από τον τόπο μας), καταρχήν με άμεση δήμευση των "ανεξήγητων" περιουσιών.

Καλό βόλι!

Ασπρόμαυρα ευρώ

Ακούω διάφορους που προτείνουν λύσεις για την χώρα μας, ενώ δεν βλέπουν την γενικότερη εικόνα. Παρά το ότι έχω γράψει από πέρυσι την άνοιξη ποιά είναι τα δύο προβλήματα, ας τα πω μια φορά ακόμα.
(1) Επίθεση του δολαρίου εναντίον του ευρώ. Προκλήθηκε από δηλώσεις της Κίνας που ζήτησε να συμφωνήσουν σε ένα άλλο νόμισμα διεθνών συναλλαγών αφού η πρακτική με το δολάριο τους φαίνεται πλέον ανήθικη. Όποια χώρα της ευρωζώνης κι αν χρεοκοπήσει (Πορτογαλία; Ιταλία; Ελλάδα; ή άλλη) η μάχη για το ευρώ έχει χαθεί.
(2) Άθλια διαχείριση των οικονομικών μας. Διορισμοί των δικών μας με παχυλούς μισθούς κι οι άλλοι εργαζόμενοι ας πεινάσουνε. Εργαζόμενοι με ίδια προσόντα σε διαφορετικές υπηρεσίες πληρώνονται διαφορετικά. Κάποιοι νομοθετούν ότι πρέπει να παίρνουν περισσότερα, μετά κάποιοι εκδικάζουν ότι αυτοί πρέπει να παίρνουν περισσότερα και τελικά ο πολύς κόσμος καταστρέφεται.

Και τώρα προτείνω λύσεις.

Για το δεύτερο χρειάζονται ισοπεδωτικές και οδυνηρές κινήσεις. Άμεσα!
Μισθοί και συντάξεις και πάσης φύσεως μηνιαίες απολαβές πάνω από ένα μέγιστο επίπεδο (ας πούμε 1200 ευρώ) κόβονται. Όχι με ποσοστά (15%, 20% κλπ) αλλά ποσοτικά. Τα μεσοσταθμικά είναι απαράδεκτα.
Έτσι αποδίδεται δικαιοσύνη και δεν θα σφαχτούμε μεταξύ μας.

Για το πρώτο, ας τυπώσει η ευρωζώνη μια παρτίδα ΑΣΠΡΟΜΑΥΡΑ ΕΥΡΩ με ημερομηνία λήξης σε κάποια χρόνια, ας πούμε ένα τρις ευρώ που λήγουν το 2025. Παίρνουν όλες οι χώρες τα αναγκαία και προσπαθούν να πετύχουν ανάπτυξη.
Οι πληρωμές μισθών γίνονται κατά ένα ποσοστό σε ασπρόμαυρα ευρώ (οι τράπεζες μπορούν να τα αντιμετωπίσουν ως νέο νόμισμα, όπως είχαμε δραχμές και ευρώ ταυτόχρονα την πρώτη χρονιά εφαρμογής του ευρώ). Τα επιδόματα ανεργίας μπορεί να είναι 100% σε ασπρόμαυρα.
Τα ασπρόμαυρα ευρώ αναθερμαίνουν την εμπορική κίνηση, αφού μόνο για αγορές αγαθών και υπηρεσιών μπορούν να χρησιμοποιηθούν. Οι τράπεζες αποσύρουν τα ασπρόμαυρα ευρώ που κατατίθενται σε εταιρικούς (όχι προσωπικούς) λογαριασμούς προς την ΕΚΤ (που εποπτεύει την ρευστότητα) και έτσι μειώνεται το πλήθος τους ακόμα και πριν από την λήξη τους. Προσέξτε όμως μερικά στοιχεία :

(1) Δεν είναι χρήμα όπως τα υπόλοιπα ευρώ γιατί έχει ημερομηνία λήξης (άρα δεν είναι ακριβώς πληθωριστικό). Μέχρι τότε μπορεί να χρησιμοποιηθεί στις συναλλαγές για να κινηθεί η αγορά. Ο όγκος του χρήματος που κυκλοφορεί διογκώνεται προσωρινά, αλλά όλοι γνωρίζουν ότι μετά από κάποιο διάστημα τα ασπρόμαυρα ευρώ θα είναι άνευ αξίας.
Η αποταμίευση αυτού του χρήματος στα νοικοκυριά είναι ανώφελη. Οπωσδήποτε θα κινηθεί το εμπόριο.

(2) Αν η ισοτιμία του νομίσματος ως προς το δολάριο πέσει προσωρινά, αυτό θα ωφελήσει τις χώρες που κάνουν εξαγωγές. Με την απόσυρση των ασπρόμαυρων ευρώ η ισοτιμία θα ανέβει πάλι.

(3) Το δολάριο έχει ακολουθήσει την πρακτική των διαδοχικών αυξήσεων (τουλάχιστον 80) του κυκλοφορούντος χρήματος. Αλλά όλα τα δολάρια, όλων των εκδόσεων είναι ίδια! Δεν υπάρχουν κάποια ανάμεσά τους που μπορούν να λήξουν!

(4) Έχουν τυπωθεί μερικές παρτίδες ευρώ (αναμνηστικά, ρευστότητα τραπεζών), οπότε μια φορά ακόμα τύπωμα χρήματος (αλλά με ημερομηνία λήξης) δεν θα χαλάσει την συνταγή, αλλά θα λύσει το πρόβλημα! Αν η ΕΚΤ δεν μπορεί να τυπώσει πληθωριστικό χρήμα γιατί το απαγορεύει το καταστατικό της, μπορούν (και επιτρέπεται αυτό) να το τυπώσουν οι περιφερειακές κεντρικές τράπεζες ορισμένων χωρών!

Αλλαγές μονάδων μέτρησης

Η αλλαγή μιάς μονάδας μέτρησης μπορεί να είναι απλή θεωρητικά, αλλά είναι δύσκολη στην εφαρμογή της. Η δυσκολία δεν έγκειται ακριβώς στην αλλαγή, αλλά στις παρενέργειες που αυτή επιφέρει. Θα αναφέρω μερικά παραδείγματα.

*** Θυμάμαι ότι αγοράζαμε υφάσματα με τον εμπορικό πήχυ (=64 εκατοστά του μέτρου). Τα υφάσματα είχαν μια ποικιλία τιμών ανάλογα με την ποιότητα και πιθανώς την περιοχή που βρισκόταν το κατάστημα.
*** Όταν αποφασίστηκε το 1958 να αντικατασταθεί ο πήχυς με το μέτρο, οι τιμές ανέβηκαν αφού η νέα μονάδα ήταν μεγαλύτερη, αλλά δυσανάλογα, πολύ πάνω από το +56,25% (=100/64) που θα ήταν το αναμενόμενο.
*** Παρόμοια υπερτίμηση έγινε στα οικόπεδα, που τα μετρούσαν με τον τεκτονικό πήχυ (=75 εκατοστά του μέτρου).
*** Την ίδια χρονιά έγινε και η αντικατάσταση της οκάδος με το κιλό. Η παλιά τουρκική οκά (=1,28 κιλά) ήταν μεγαλύτερη μονάδα από το κιλό και θα περίμενε κανείς οι τιμές να πέσουν. Όχι βέβαια! Πάλι ακρίβυναν με την δικαιολογία ότι θα έπρεπε να αλλάξουν οι έμποροι τα σταθμά των δραμιών (400 δράμια = 1 οκά) στις ζυγαριές και να βάλουν σταθμά των γραμμαρίων (1000 γραμμάρια = 1 κιλό).
*** Παρόμοιες δικαιολογίες στήριξαν ανατιμήσεις στα καύσιμα, όταν οι αντλίες θα έπρεπε να μετράνε λίτρα και όχι γαλόνια, (1 λίτρο = 0,2642 του αμερικανικού γαλονιού).

Η κατάσταση με την αλλαγή μετρικού συστήματος περιπλέκεται όταν κάποιες χώρες αρνούνται να μεταβούν από το παλιό σύστημα στο νέο (πχ. οι βίδες που φτιάχτηκαν σε υποδιαίρεση της ίντσας δεν ταιριάζουν σε παξιμάδια (περικόχλια) φτιαγμένα σε υποδιαίρεση του εκατοστού), και όλοι προσπαθούν να διατηρήσουν την πελατεία τους.
Κι εμείς παίζουμε τα παιγνίδια τους;  Ναι!
Στρώνουμε άλλες σιδηροτροχιές στην Πελοπόννησο κι άλλες στην υπόλοιπη Ελλάδα. Στην συνέχεια παίρνουμε από άλλον προμηθευτή βαγόνια για τον νότο κι από άλλον για τον βορρά, που να ταιριάζουν στις στρωμένες σιδηροτροχιές. Κι αν οι επιβάτες θέλουν να πάνε με τρένο από την Λάρισα στην Πάτρα, πρέπει στην Αθήνα να αποβιβασθούν στον σταθμό Λαρίσης και να κουβαληθούν μαζί με τις αποσκευές τους στον σταθμό Πελοποννήσου για να επιβιβασθούν σε άλλο τρένο!Γιατί αποφασίστηκε η καθημερινή ταλαιπωρία χιλιάδων επιβατών; Για να μπορούμε να αγοράζουμε βαγόνια και υλικά από δύο προμηθευτές; Ηλίθιο, αφού μπορούσαμε να έχουμε ενιαίες προδιαγραφές για όλη την χώρα, άσχετα από πού θα αγοράζαμε βαγόνια.

Έχοντας την εμπειρία των επιπτώσεων από την αλλαγή των μονάδων μέτρησης, θα έπρεπε, όταν αποφασίσαμε (το 2000) την αντικατάσταση της δραχμής από το ευρώ, (1 ευρώ = 340,75 δραχμές), να καταγράψουμε σε έναν κατάλογο τις τιμές όλων των προϊόντων σε δραχμές και σε ευρώ και να μην επιτρέψουμε ανατιμήσεις για μια χρονική περίοδο, ας πούμε ένα έτος μετά την αλλαγή νομίσματος.

Είχαμε χρόνο; Είχαμε! Εγώ δούλεψα για την μετατροπή των προγραμμάτων μεγάλης τράπεζας
από "δραχμές" σε "ευρώ και δραχμές" την μια χρονιά και
από "ευρώ και δραχμές" σε "ευρώ" την επόμενη χρονιά.

Όταν αποκτήσαμε το νέο νόμισμα, την 1η Ιανουαρίου 2002, ήμασταν έτοιμοι για το κύμα των ανατιμήσεων; Όχι! (Ούτε και καμμιά άλλη χώρα στην Ευρώπη φάνηκε έτοιμη). Τείνω να πιστεύω ότι κάνουν τις αλλαγές για να δίνουν την ευκαιρία στους επιτήδειους να τα οικονομήσουν!

Τώρα υπάρχουν πολλοί που λένε ότι η μετάβαση στην νεοδραχμή (ή σε κάποιο μικτό σύστημα ευρώ και ευρωδραχμής) είναι η μόνη λύση για να αντιμετωπίσουμε τα σημερινά μας προβλήματα.
Δεν το πιστεύω.
Η ρύθμιση της ισοτιμίας μπορεί να βοηθάει στην διάθεση των προϊόντων μιας χώρας, όταν έχει προϊόντα αυτή η χώρα, (όπως είχε κρέατα η Αργεντινή και τα 20 ορυχεία της τα έκανε 200 για να βγάλει πρώτες ύλες, όπως είχε πετρέλαιο η χώρα του Ισημερινού (Εκουαντόρ) και όλο τον κόσμο πρόθυμο να αγοράσει φθηνά καύσιμα). Εμείς φέρνουμε λεμόνια από την Τουρκία και κρεμμύδια από την Αίγυπτο, αφήσαμε να καούν τεράστιες εκτάσεις με ελαιόδεντρα, έχουμε εγκαταλείψει τις καλλιέργειές μας κυρίως για τις επιδοτήσεις (έχουμε ξηλώσει τα αμπέλια για την επιδότηση), έχουμε στείλει τα φρούτα στη χωματερή για την επιδότηση (οπότε δεν νοιαζόμαστε για βελτίωση ποιότητας ή νέες ποικιλίες), έχουμε κάνει το κρασί ονομασίας προελεύσεως ξίδι για την επιδότηση, έχουμε διαλύσει τα τρεχαντήρια μας για την επιδότηση (αυτό λέγεται διαρθρωτική εξυγίανση εσωτερικής ναυτιλίας) και δεν καταλαβαίνουμε
*** ότι όταν δεν εξάγουμε προϊόντα χάνουμε την πελατεία μας στο εξωτερικό,
*** ότι καταστρέφουμε τις επιχειρήσεις μας, αφού η επιδότηση δεν στηρίζει την ανάπτυξη,
*** ότι χάνουμε τους μάστορες, (και πολλούς που ξενιτεύονται για να βρούνε δουλειά),
*** ότι δεν έχουμε μαθητευόμενους για να συνεχίσουν να φτιάχνουν πλοία, έπιπλα, παπούτσια,
*** ότι εισάγουμε τα αναγκαία εμπορεύματα και κάνουμε έτσι πλούσιους άλλους λαούς.

Αν έχω μάθει κάτι από την ιστορία αυτής της χώρας, αυτό είναι :
Ό,τι κι αν αποφασίσουν να κάνουν σχετικά με το νόμισμα, είμαι σίγουρος ότι κανείς δεν θα νοιαστεί να λάβει τα μέτρα που χρειάζονται για να μην οργιάσουν οι κερδοσκόποι.
Δεν με ενοχλεί που κάποιοι κερδίζουν κάποια λογικά ποσά με την δουλειά τους, με εξοργίζουν τα υπερβολικά κέρδη (φακελάκι πέρα από τον μισθό, ο οποίος βέβαια εξαιρείται από το ενιαίο μισθολόγιο, κλπ) και οι προμήθειες των παρασιτικών μεσαζόντων (είτε βρίσκονται ανάμεσα στον αγοραστή και στον αγρότη παραγωγό, είτε χώνονται σε υπουργεία για αγορά των τάδε οπλικών συστημάτων, κλπ).

Εύχομαι ειλικρινά να έχουμε καλή χρονιά, αλλά μου φαίνεται ότι φωνάζω στην έρημο.

Money chart

Ο xkcd το έκανε πάλι το θαύμα του, οπότε η σημερινή ανάρτηση θα έπρεπε να λέγεται "ideas by xkcd". Μας δίνει ένα διάγραμμα για το χρήμα, και αν το περιδιαβήτε θα καταλάβετε την σχέση που έχουν τα διάφορα μεγέθη που ακούμε. http://xkcd.com/980/huge/#x=-1330&y=-1108&z=5

"Η τρόικα θέλει να σας καταστρέψει" λέει ο Τσόμσκι

Σε πολλές περιπτώσεις έχω αναφέρει τον Νόαμ Τσόμσκι, που τον είχα γνωρίσει ως γλωσσολόγο όταν σπούδαζα στο πανεπιστήμιο (τελείωσα το 1974) και μου είχε κάνει φοβερή εντύπωση η νέα προσέγγιση που έφερε στην γλωσσολογία - πρακτικά την μεταμόρφωσε σε επιστήμη με μαθηματικά εργαλεία.
Ο Τσόμσκι συνέχισε γράφοντας πολλά βιβλία, που εξηγούσαν πολλά κρυφά πράγματα της πολιτικής, όπως "Έτος 501, η κατάκτηση συνεχίζεται" ή "Κατασκευάζοντας συναίνεση", και έχει γίνει πια ένας παγκόσμια γνωστός, κορυφαίος και οξυδερκής σχολιαστής.
Φυσικά, υπάρχουν κάποιοι που τον έχουν ψέξει ότι παραμένει μέσα στο σύστημα που κατηγορεί. Αυτό, λέει αυτός, του έχει δώσει τα μέσα να μεταφέρει παντού τον λόγο και τις ιδέες του.
Η προσωπική μου εκτίμηση προς τον διανοητή Νόαμ Τσόμσκι είναι πολύ μεγάλη.

Διάβασα σήμερα (Δευτέρα 07-11-2011), στο ιστολόγιο Chomsky speaks Greek (=ο Τσόμσκι μιλάει ελληνικά), μια συνέντευξή του στο ΒΗΜagazino και την μεταφέρω εδώ για να διαβάσετε πόσα γνωρίζει για τα θέματά μας ένας ξένος και τι απόψεις έχει για τους μηχανισμούς της χώρας του.

---

"Η τρόικα θέλει να σας καταστρέψει" του Νόαμ Τσόμσκι

Ο κορυφαίος αμερικανός διανοητής Νόαμ Τσόμσκι σε μια εκ βαθέων και εξαιρετικά επίκαιρη συνέντευξη στο ΒΗΜagazino.

Τον έχουν χαρακτηρίσει «Αϊνστάιν της γλωσσολογίας», «Δαρβίνο της εποχής μας» και «κορυφαίο διανοούμενο του κόσμου». Είναι ένας από τους σημαντικότερους ακτιβιστές των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, κάτι που του έδωσε και τον χαρακτηρισμό «ο αντιαμερικανός εξτρεμιστής», τον οποίο χρησιμοποιούν κυρίως οι Αμερικανοί. Η θεμελιώδης πλέον «Ιεραρχία Τσόμσκι», την οποία περιέγραψε το 1956, τον έχει καθιερώσει και ως έναν από τους σημαντικότερους γλωσσολόγους όλων των εποχών. Και όμως, παρ’ ότι έχεις όλα αυτά στο μυαλό σου όταν πηγαίνεις να τον συναντήσεις, ο 83χρονος Νόαμ Τσόμσκι είναι τελικά ακόμη πιο επιβλητικός και εντυπωσιακός από τη φήμη του.

Ο Νόαμ, όπως τον αποκαλούν όλοι στο ΜΙΤ, πηγαίνει κάθε ημέρα στο γραφείο του, στο Tμήμα Γλωσσολογίας και Φιλοσοφίας. Εκεί βρεθήκαμε στις 3.00 το μεσημέρι, 15 λεπτά νωρίτερα από το ραντεβού μας. Η Μπεβ Στολ, η βοηθός του, μας άνοιξε την πόρτα του προθαλάμου του γραφείου του. Είναι αυτή που κανονίζει τα πάντα για εκείνον με κάθε λεπτομέρεια: «Σε πέντε λεπτά θα μπείτε στο γραφείο του, ετοιμαστείτε και ο καθηγητής θα είναι μαζί σας στην ώρα του».

Ενα γραφείο γεμάτο βιβλία παντού. Στην τεράστια βιβλιοθήκη όλα είναι τοποθετημένα σε ράφια με γραμμένη από κάτω την κατηγορία στην οποία ανήκουν. Μια κατηγορία, όμως, ενώ έχει ετικέτα, είναι εντελώς κενή από βιβλία: «Intelligence». Σε κεντρικό σημείο υπάρχει μια τεράστια φωτογραφία του Μπέρτραντ Ράσελ και από κάτω γραμμένη η φράση με την οποία ξεκινά η αυτοβιογραφία του και προφανώς εκφράζει και τον Τσόμσκι: «Τρία πάθη, απλά, αλλά κατακλυσμιαία, εξουσιάζουν τη ζωή μου: Η λαχτάρα για αγάπη, η αναζήτηση της γνώσης και η ανυπόφορη θλίψη για τα βάσανα του ανθρώπινου είδους». 
Καθήσαμε σε ένα τραπέζι στο μέσον του γραφείου του, και ο Τσόμσκι κάθησε ακριβώς δίπλα μας. Ευτυχώς, γιατί εκτός του ότι είναι συναρπαστικό να τον έχεις κυριολεκτικά σε απόσταση αναπνοής, είναι γνωστό ότι μιλάει πάρα πολύ σιγά. Εκτός όλων των άλλων, φημίζεται και για την απίστευτη μνήμη του, θυμάται απλώς τα πάντα, κάτι που δεν το αρνείται και ο ίδιος: «Ναι, θυμάμαι πολλά πράγματα, αλλά μερικές φορές είναι λίγο βασανιστικό, επειδή οι άλλοι συνήθως δεν θυμούνται». Μπορεί με μεγάλη ευκολία να πηγαίνει από το ένα θέμα στο άλλο σαν να «τραβάει» μέσα στο μυαλό του συρτάρια με γνώσεις και πληροφορίες. Ακουγε κάθε ερώτησή μας σκυφτός, κοιτώντας προς τα κάτω, και μόλις τελειώναμε σήκωνε αμέσως το βλέμμα του και έδινε την απάντησή του
κοιτώντας μας κατάματα μέχρι τέλους.

Πάντως ο Τσόμσκι έκανε την πρώτη ερώτηση:  
«Αλήθεια, τι γίνεται στην Ελλάδα; Τα πράγματα είναι πολύ δύσκολα».

Ετοιμαζόμαστε να καταστρέψουμε την παγκόσμια οικονομία. Ετσι μας λένε. Ομως η Ελλάδα που είναι λιγότερο από το ένα χιλιοστό της παγκόσμιας οικονομίας θα καταστρέψει όλη την υφήλιο; Δεν είναι γελοίο αυτό; 

«Πιστεύω ότι συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο: η Ευρωπαϊκή Eνωση, η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα και το ΔΝΤ ασχολούνται με το να καταστρέψουν την Ελλάδα και υπάρχει σχέδιο για αυτό. Βέβαια, για να είμαστε ειλικρινείς, και η Ελλάδα από μόνη της έχει πολλά εσωτερικά προβλήματα. Αυτά που προτείνει η τρόικα, όμως, κάνει αυτά τα προβλήματα πολύ χειρότερα και αδύνατον να λυθούν. Σχεδιάζουν και προτείνουν πολιτικές οι οποίες δεν οδηγούν στην οικονομική ανάπτυξη και στη λύση του προβλήματος και γι’ αυτό όσο προχωρούν τα μέτρα θα φέρνουν λιγότερη ελπίδα και άρα μεγαλύτερη απελπισία στον κόσμο».

Και τι θα κερδίσουν οι λεγόμενες «αγορές» από την καταστροφή της Ελλάδας;

«Ξέρετε, αυτό που ονομάζουν “αγορές”, δεν είναι κάτι ακαθόριστο. Είναι οι μεγάλες τράπεζες σε παγκόσμιο επίπεδο. Γερμανικές, γαλλικές και εμμέσως αμερικανικές τράπεζες. Η τραπεζική κοινότητα, λοιπόν, είναι αυτή που θέλει να αποπληρωθεί. Δεν τους ενδιαφέρει το τίμημα».

Πιστεύετε ότι θα τα καταφέρουν στο τέλος;

«Ήδη πληρώνονται εδώ και πολλά χρόνια. Έπαιρναν πάντα και παίρνουν ακόμη αυτό που θέλουν, αλλά το τελικό αποτέλεσμα ίσως είναι η καταστροφή της Ελλάδας. Η κατάσταση δεν είναι ανάλογη, αλλά υπάρχουν δύο παραδείγματα χωρών, όπως η Αργεντινή και η Ισλανδία, που δεν υπάκουσαν και πλέον πηγαίνουν καλά. Ωστόσο αυτές οι δύο χώρες είχαν το δικό τους νόμισμα, μπορούσαν να πουν “δεν δεχόμαστε τους νόμους του παγκόσμιου οικονομικού συστήματος” και είχαν τη δυνατότητα να κινηθούν αλλιώς. Η Ελλάδα δεν μπορεί να κάνει ακριβώς αυτό, αφού δεν έχει το δικό της νόμισμα».

Πιστεύετε, παρ’ όλα αυτά, ότι μια επιστροφή στη δραχμή θα ήταν καταστρεπτική για εμάς;

«Ναι, παρ’ ότι είναι ένα πιθανό σενάριο. Γι’ αυτό πιέζει έτσι το ΔΝΤ, διότι ξέρει ότι η Ελλάδα δεν πρέπει να επιστρέψει στη δραχμή και συνεπώς γνωρίζει ότι μπορεί να πιέσει. Προσέξτε τον φασισμό του οικονομικού συστήματος. Είναι σαν να μου έχετε δανείσει εσείς χρήματα, με ληστρικά κιόλας επιτόκια, να σας αποπληρώνω για κάποια χρόνια και όταν ξαφνικά δεν μπορώ να σας πληρώσω άλλο, να μου λέτε: “Ωραία, θα πληρώσουν οι φίλοι και οι γείτονες για σένα”. Αυτό είναι το ΔΝΤ. Αν ένας επενδυτής, μια τράπεζα ας πούμε, έχει επενδύσει με ρίσκο σε μια χώρα, και βέβαια πάντα με ληστρικά επιτόκια, και κάποια στιγμή η χώρα δεν μπορεί πλέον να πληρώνει, έρχεται το ΔΝΤ και λέει ότι θα πληρώσουν άλλοι για σένα. Αυτοί, φυσικά, είναι πάντα οι φορολογούμενοι των άλλων χωρών, οι οποίοι δεν πήραν ποτέ το συγκεκριμένο δάνειο. Ολα γίνονται, αρκεί να μη χάσουν οι τράπεζες. Και τελικά να μην έχουν στην ουσία κανένα ρίσκο!».

Συγγνώμη, αλλά πώς το αποκαλείτε αυτό το σύστημα;

«Είναι το οικονομικό σύστημα “στυγνή ληστεία”».

Πολύ περιγραφικό όνομα για οικονομικό σύστημα...

«Μα δεν είναι καν μυστικό, το λένε και οι ίδιοι! Πριν από μερικά χρόνια ένας υψηλά ιστάμενος του ΔΝΤ το χαρακτήρισε “κοινότητα της πίστωσης και της επιβολής”. Ακριβώς όπως η Μαφία! Οπως οι μαφιόζοι, έχουν και τα λεφτά να σε δανείσουν, αλλά και τον τρόπο να σ’ τα πάρουν πίσω».

Αρα η ανυπακοή και η μη πληρωμή του χρέους μας είναι η πρότασή σας;

«Προσέξτε. Η ανυπακοή πολλές φορές θέλει ψυχραιμία και υπομονή. Και κυρίως να βρείτε τον τρόπο που σας ταιριάζει».

Το ίδιο σύστημα, όμως, δεν επιβάλλεται και εδώ στις Ηνωμένες Πολιτείες;

«Βεβαίως. Από τα πρώτα χρόνια του Ρίγκαν και ως σήμερα, πάρα πολλές φορές έχουν κληθεί οι αμερικανοί πολίτες να πληρώσουν τα κεφάλαια τραπεζών που χάθηκαν σε επενδυτικά ρίσκα που πήραν οι ίδιες εντός και εκτός ΗΠΑ. Αυτό, προσέξτε, δεν θα συνέβαινε σε ένα καπιταλιστικό σύστημα. Αλλά συμβαίνει στο δικό μας οικονομικό σύστημα, διότι απλώς είναι “γκανγκστερικό”. Μάλιστα υπάρχει και όνομα για αυτό το σύστημα, ο Στίγκλιτζ θα σας έχει μιλήσει φαντάζομαι. Ονομάζεται “πολύ μεγάλο για να αποτύχει”. Αυτό περιγράφει στην ουσία την πολιτική “παροχής εξασφάλισης” από την πλευρά της αμερικανικής κυβέρνησης, η οποία διασφαλίζει στις τράπεζες και στους επενδυτικούς οργανισμούς πως “ό,τι ρίσκο και να πάρετε, όταν το σύστημα καταρρεύσει και δεν θα μπορείτε να πάρετε άλλα λεφτά, θα σας τα δώσουμε εμείς από τα χρήματα των φορολογουμένων”. Παρεμπιπτόντως, το σύστημα καταρρέει κάθε τόσο».

Οι οίκοι αξιολόγησης τι ρόλο παίζουν σε όλα αυτά;

«Οι οίκοι αξιολόγησης συμπληρώνουν ιδανικά το “γκανγκστερικό σύστημα”, αφού έχουν συνυπολογίσει, πριν από κάθε επένδυση, ότι αν κάτι δεν πάει καλά στη χώρα στην οποία γίνονται επενδύσεις, τότε θα αναλάβει τα χρέη η εκεί κυβέρνηση, δηλαδή οι φορολογούμενοι. Δηλαδή κάτι το οποίο αποτελεί σκάνδαλο, αυτοί το έχουν συμπεριλάβει στους υπολογισμούς τους! Γι’ αυτό και κάποιοι, πολύ λίγοι, ακόμη και μέσα σε αυτήν την κρίση, τα καταφέρνουν μια χαρά. O ρόλος των οίκων αξιολόγησης ενισχύθηκε από τη δεκαετία του ’70 και μετά, όταν το σύστημα πραγματικά απογειώθηκε και συγκεντρώθηκε τεράστιος πλούτος στα χέρια πολύ λίγων. Ολοι γνωρίζουν ότι οι ΗΠΑ είναι μια χώρα ανισοτήτων, αλλά αυτό που ίσως δεν είναι αντιληπτό είναι ότι ένα πολύ μεγάλο μέρος αυτής της ανισότητας προέρχεται από το ένα τοις χιλίοις του πληθυσμού».

Και εμείς οι πολίτες, όμως, δεν αντιδράσαμε καθόλου και τα αποδεχτήκαμε όλα αυτά που καθορίζουν τη ζωή μας.

«Μα δεν τα έχουμε αποδεχτεί! Δεν μας δόθηκε καμία επιλογή και καμία εναλλακτική. Δεν μας ρώτησε κανένας: “Σας αρέσει το ΔΝΤ;”. Εμένα δεν με ρώτησε κανένας, εσάς; Απλώς το σχεδίασαν και μας το επέβαλαν».

Γι’ αυτό η Goldman Sachs, ας πούμε, αν και βασική υπεύθυνη της κρίσης, βγάζει ακόμη τεράστια κέρδη;

«Ακριβώς. Αν και είναι βασικοί υπεύθυνοι και από τους αρχιτέκτονες της κρίσης, τα πάνε μια χαρά, με τεράστιους μισθούς και με μπόνους. Αυτό συμβαίνει επειδή απλώς ανήκουν στο σύστημα που προανέφερα. Η Goldman Sachs τώρα είναι πλουσιότερη από ποτέ. Αλλά ο κόσμος δεν εστιάζει σε γεγονότα όπως αυτό, διότι η προπαγάνδα αναζητεί και βρίσκει άλλους “υπεύθυνους” να κατηγορήσει. Κατά τη διάρκεια της κρίσης, όμως, ένα από τα μεγαλύτερα λάθη είναι να στοχοποιείς διάφορες κοινωνικές ομάδες».

Η στοχοποίηση, όμως, συμβαίνει και από τις δύο πλευρές. Και από το κράτος προς κάποιους, αλλά και από τους πολίτες προς κάποιους άλλους. Δεν είναι επικίνδυνο αυτό; Υπάρχει «καλή» στοχοποίηση;

«Όχι βέβαια. Προσέξτε τι γίνεται. Από την πλευρά του κράτους έχουμε ορισμένους ιδιαίτερα εύκολους στόχους, όπως είναι για παράδειγμα οι δάσκαλοι και η Παιδεία γενικότερα. Από την πλευρά του πληθυσμού τώρα, έχουμε τον εύκολο στόχο, που είναι οι αλλοδαποί, και στην Ευρώπη εξαπλώνεται ανησυχητικά το φαινόμενο της μετανάστευσης. Στην Ουγγαρία με το νεοφασιστικό κόμμα Τζομπίκ, στην Αγγλία με το Βρετανικό Εθνικό Μέτωπο και την Αγγλική Αμυντική Λίγκα. Και αν σας ακούγεται ανακουφιστικό ότι σε διάφορες χώρες της Ευρώπης τα ακροδεξιά ρατσιστικά κόμματα παίρνουν κάτω από 10%, μην ξεχνάτε ότι το 1928 στη Γερμανία το Ναζιστικό Κόμμα είχε πάρει κάτω από 3%. Πέρυσι βγήκε στη Γερμανία το βιβλίο του Τίλο Σαραζίν “Η Γερμανία καταργεί τον εαυτό της”, στο οποίο ισχυρίζεται ότι οι μετανάστες καταστρέφουν τη χώρα. Εγινε μπεστ σέλερ. Η δε καγκελάριος Μέρκελ, παρ’ ότι καταδίκασε το βιβλίο, δήλωσε ότι η πολυπολιτισμικότητα έχει τελικά αποτύχει. Οι Τούρκοι και οι Αραβες που τους έκαναν εισαγωγή για να κάνουν τη βρώμικη δουλειά “απέτυχαν”, δηλαδή, να γίνουν ξανθοί και γαλανομάτηδες, κανονικοί άριοι...».

Υπάρχει πάντως το παράδοξο σε καιρούς οικονομικής και κοινωνικής ηρεμίας οι άνθρωποι να επιλέγουν τον καπιταλισμό και να θυμούνται όλα τα κακά του σοσιαλισμού. Οταν όμως έρχεται η οικονομική κρίση, τότε βρίζουν τα κακά του καπιταλισμού και μνημονεύουν τα καλά του σοσιαλισμού. Είναι λίγο ανόητο αυτό. Πώς γίνεται να αλλάξει;

«Αυτό είναι και το ένα και μοναδικό μήνυμα που πραγματικά έχω να δώσω. Δεν είναι συνταγή και πρέπει ο καθένας να το καταφέρει μόνος του: Χρησιμοποιήστε την κοινή λογική».

Με αυτό που λέτε ελπίζετε να βελτιώσετε τον κόσμο;

«Δεν θέλω να βελτιώσω τον κόσμο, θέλω οι άνθρωποι να τον βελτιώσουν».

Ποια είναι η άποψή σας για τον Μπαράκ Ομπάμα; Σας φαίνεται, όπως λένε, να έχει ξεχάσει ότι ο Λευκός Οίκος χτίστηκε από χέρια μαύρων;

«Όταν εξελέγη ο Ομπάμα, δεν είχα καμία προσδοκία από αυτόν. Το είχα γράψει και το είχα πει πριν από την εκλογή του. Αυτός ο άνθρωπος δεν είχε καθόλου αρχές. Είναι ένας οπορτουνιστής χωρίς αρχές. Από την άλλη όμως, το να έχουμε μια οικογένεια μαύρων στον Λευκό Οίκο είναι ένα μεγάλο ιστορικό κατόρθωμα. Συμβολίζει σπουδαία πράγματα για την τεράστια ομάδα των Αφροαμερικανών, αλλά κυρίως για την παγκόσμια κουλτούρα και τον πολιτισμό. Το να περιμένεις, πάντως, κάτι από τον Ομπάμα είναι τεράστιο λάθος».

Ολα αυτά τα χρόνια που σας ακούω και σας διαβάζω, μου θυμίζετε ήρωα της αρχαίας ελληνικής μυθολογίας.

«Αλήθεια; Μισό λεπτό να καλύψω τις φτέρνες μου».

Ειλικρινά, μοιάζει σαν να προσπαθείτε να αλλάξετε τη μοίρα που οι ίδιοι οι άνθρωποι έχουν επιλέξει για τον εαυτό τους. Αυτό δεν είναι κάπως μάταιο; Στο τέλος δεν θα είναι έτσι και αλλιώς χαμένη μάχη;

«Οχι, δεν την έχουν επιλέξει οι άνθρωποι τη μοίρα τους. Εγώ πάντως δεν την έχω επιλέξει. Εχει όμως σχεδιαστεί. Ο Ανταμ Σμιθ (που έγραψε τον “Πλούτο των εθνών”) δεν ήταν ηλίθιος που έγραψε αυτά που έγραψε».

Ας περάσουμε σε κάτι άλλο που αφορά την Ελλάδα. Πώς εξηγείτε την επιθετική συμπεριφορά της Τουρκίας;

«Υπάρχουν πάρα πολλοί ιστορικοί λόγοι για αυτό. Πάντως πιστεύω ότι η Ελλάδα έχει μπει σε ένα παιχνίδι υπερβολικής σπατάλης για όπλα και αυτό έχει προκαλέσει μεγάλα προβλήματα στη χώρα, αφού ο προϋπολογισμός για τους εξοπλισμούς είναι πολύ μεγαλύτερος από όσο θα μπορούσε να αντέξει η οικονομία σας. Σκεφτείτε λίγο πρακτικά. Στην ακραία περίπτωση σοβαρής εμπλοκής μεταξύ Τουρκίας και Ελλάδας, η πιθανότητα να χρησιμοποιηθεί όλος αυτός ο στρατιωτικός εξοπλισμός και να φέρει αποτέλεσμα είναι σχεδόν μηδενική. Διότι απλώς η δύναμη της Τουρκίας είναι πολλαπλάσια ποσοτικά».
 
Ομως στην ουσία οι ΗΠΑ μάς έχουν υποχρεώσει σε αυτά τα τεράστια έξοδα για εξοπλισμούς. 

«Φυσικά. Το λατρεύουν αυτό οι ΗΠΑ. Σχεδόν όλη η οικονομία των ΗΠΑ στηρίζεται στους εξοπλισμούς. Σκεφτείτε ότι επί Μπιλ Κλίντον η Τουρκία έγινε αναλογικά ο υπ’ αριθμόν ένα αγοραστής όπλων στον κόσμο μαζί με την Αίγυπτο και το Ισραήλ. Αυτός είναι και ένας πολύ βασικός λόγος για τον οποίο εξοπλίζουμε το Ισραήλ. Εκτός από το ότι το κάνουμε για να ευχαριστήσουμε το ισραηλινό λόμπι, τους εξοπλίζουμε για να τoυς χρησιμoποιήσουμε και ως “διαφημιστικό”, ως “teaser” για άλλες χώρες. Τα όπλα που αγοράζει το Ισραήλ δεν είναι καμία σοβαρή ποσότητα, αλλά μετά έρχεται η Σαουδική Αραβία και λέει ότι θέλει εκατονταπλάσια ποσότητα από τα ίδια όπλα. Αλλά, για να είμαστε δίκαιοι, δεν το κάνουν μόνο οι ΗΠΑ. Το κάνει και η Βρετανία».

Οι μεγάλες δυνάμεις, όμως, γιατί κάνουν εδώ και δεκαετίες τα «στραβά μάτια» στις παρανομίες που έχει διαπράξει η Τουρκία;

«Μερικές φρικαλεότητες της Τουρκίας έχουν γίνει και με την υποστήριξη των Ηνωμένων Πολιτειών, όπως αυτές που διέπραξε τη δεκαετία του ’90 στο νοτιοανατολικό της τμήμα εναντίον των Κούρδων, οι οποίοι είναι περίπου το ένα τέταρτο του πληθυσμού της. Μετά η Τουρκία πήρε μέρος και στον πόλεμο εναντίον της τρομοκρατίας».

Οι διανοούμενοι της Ευρώπης, όμως, δεν πολυμιλάνε για όλα αυτά. Τελικά ο διανοούμενος που υπηρετεί τους δυνατούς μπορεί να συνεχίσει να λέγεται έτσι; 
 
«Αυτή της Τουρκίας δεν είναι η μόνη περίπτωση, αλλά είναι πολύ ενδεικτική της κατάσταση στην οποία βρίσκονται οι διανοούμενοι της Δύσης».

Την ένταση που υπάρχει τελευταία μεταξύ Τουρκίας και Ισραήλ πώς την εξηγείτε;

«Αυτήν τη φορά η Τουρκία έχει έναν πολύ καλό λόγο, αφού ένα τουρκικό πλοίο δέχθηκε επίθεση σε διεθνή ύδατα και σκοτώθηκαν εννέα Τούρκοι. Αυτό ήταν κανονική πειρατεία. Οι Ισραηλινοί άλλωστε συνηθίζουν να τα κάνουν αυτά από παλιά. Κανένα κράτος δεν θα τη γλίτωνε με αυτά που κάνει το Ισραήλ, αλλά όταν έχεις τις ΗΠΑ από πίσω σου, κάνεις ό,τι θέλεις. Σκοτώθηκαν λοιπόν από τα πυρά των Ισραηλινών εννέα άνθρωποι, από τους οποίους να σημειώσουμε κανένας δεν ήταν αμερικανός πολίτης, και η Τουρκία απαίτησε από το Ισραήλ να ζητήσει συγγνώμη».

Πιστεύετε δηλαδή ότι πίσω από τις κινήσεις τις Τουρκίας κρύβεται και αίσθημα δικαίου;

«Όχι. Ξέρετε εσείς να υπάρχει κάποιο κράτος που να είναι κράτος δικαίου; Τα κράτη δεν είναι οργανισμοί ήθους και ηθικής, είναι οργανισμοί ισχύος».

Πιστεύετε ότι θα υπάρξει κάποια στιγμή στο μέλλον ένα κράτος που θα είναι κράτος δικαίου;

«Όχι, ποτέ. Εφόσον κάτι είναι κράτος δεν μπορεί να είναι δίκαιο. Βέβαια, φυσικά και υπήρξαν, υπάρχουν και θα υπάρχουν άνθρωποι που είναι ηθικοί και οι οποίοι προσπαθούν να επιβάλλουν το ήθος τους σε κάποια κομμάτια του κράτους. Αλλά το να περιμένεις από ένα κράτος ισχύος να συμπεριφέρεται δίκαια είναι μάταιο και ανόητο. Τα κράτη ως οργανισμοί λειτουργούν με τις δικές τους αρχές και τα δικά τους συμφέροντα. Όλη η ιστορία των κρατών είναι κάπως έτσι».

Οι λαοί, λοιπόν, κάνουν ένα διαρκές ταξίδι από ελπίδα σε ελπίδα και από όνειρο σε όνειρο, χωρίς αυτό να οδηγεί κάπου καλύτερα;

«Όχι, εγώ δεν το βλέπω έτσι. Εγώ το βλέπω περισσότερο σαν το σκαρφάλωμα ενός βουνού με στόχο να κατακτήσεις την κορυφή. Κάθε φορά όμως που φτάνεις στην κορυφή που έχεις βάλει στόχο, ανακαλύπτεις ότι από εκεί φαίνεται μια άλλη, νέα, πέρα από αυτήν που κατέκτησες, και πρέπει να αρχίσεις πάλι το ταξίδι. Τότε όμως δεν πρέπει να ξεχνάς ότι έχεις ήδη κατακτήσει τον προηγούμενο στόχο σου. Νομίζω ότι αυτή είναι όλη η ανθρώπινη Ιστορία, επαναλαμβανόμενες κορυφές, για τις οποίες κάποιοι έχουν παλέψει ώστε να κατακτηθούν. Το πιο φυσιολογικό λοιπόν είναι να βρίσκει ο άνθρωπος μπροστά του ακόμη ψηλότερες κορυφές, τις οποίες δεν γνώριζε από πριν, και θα πρέπει να τις κατακτήσει. Αρα δεν πιστεύω ότι το ταξίδι είναι χωρίς ελπίδα, είναι απλώς μια συνεχής επίτευξη στόχων».

Και το ταξίδι θα υπάρχει έπειτα από κάθε άνθρωπο και έπειτα από κάθε εποχή;

«Ακριβώς. Γι’ αυτό σε κάθε εποχή ας κάνει ο άνθρωπος τη δουλειά του, που είναι να κατακτήσει τις κορυφές που του αναλογούν. Δείτε τι συνέβη με τη Λατινική Αμερική. Ηταν επί 500 χρόνια κάτω από φοβερή καταπίεση, κυρίως των Ευρωπαίων και μετά των Αμερικανών. Ολα αυτά τα χρόνια εκατοντάδες προσπάθειες να απελευθερωθούν κατεστάλησαν και πνίγηκαν στο αίμα. Ομως τα τελευταία δέκα χρόνια οι λαοί της Λατινικής Αμερικής έχουν φέρει τα πάνω κάτω. Απελευθέρωσαν τις χώρες τους από τις χούντες και την καταπίεση με τρόπο εντυπωσιακό».

Πιστεύετε ότι μπορεί να συμβεί το ίδιο και με την «Αραβική άνοιξη»;

«Έχουν ήδη υπάρξει τεράστιες αλλαγές, οι οποίες πιθανότατα θα είναι μόνιμες. Βέβαια έχουν πολύ δρόμο ακόμη μπροστά τους, αλλά μετρούν ήδη κάποιες σημαντικές επιτυχίες. Μία από αυτές, την οποία φυσικά δεν πολυπροβάλλουν τα δυτικά ΜΜΕ, είναι η δημιουργία πραγματικού εργατικού κινήματος στην Τυνησία και στην Αίγυπτο, χώρες οι οποίες δεν είχαν ποτέ κάτι τέτοιο. Τώρα πλέον είναι δυνατόν ακόμη και σε αυτές τις δύο χώρες να δημιουργήσουν ένα ανεξάρτητο εργατικό συνδικάτο».

Αυτή η απελπισία τού σήμερα πώς μπορεί να αλλάξει και να γίνει ελπίδα;

«Δεν ξέρω. Αν γνωρίζετε την απάντηση πείτε τη και σε εμάς. Την έχουμε ανάγκη απεγνωσμένα».

Η εποχή χαρακτηρίζεται από την απουσία σπουδαίων ηγετών, ειδικά στην Ευρώπη, αλλά και αλλού. Είναι άραγε θέμα κακής συγκυρίας ή φυσιολογικό αποτέλεσμα των καιρών;

«Δεν πρέπει να ψάχνεις για σπουδαίους ηγέτες. Αν κάνεις εσύ κάτι σημαντικό, θα δημιουργήσεις τη δική σου σπουδαία ηγεσία και δεν θα επιτρέψεις να δημιουργηθεί αυτό που ονομάζεις ανεπαρκή ηγεσία».

Μήπως ένα μεγάλο πρόβλημα είναι ότι οι άνθρωποι συγχέουμε εντελώς τις έννοιες «συνηθισμένο» και «φυσιολογικό» και πλέον πιστεύουμε ότι αυτό που είναι συνηθισμένο στη ζωή μας είναι και το φυσιολογικό;

«Σωστό είναι αυτό, πρέπει όμως να καταφέρνεις να διακρίνεις μέσα σου τις αληθινές, τις ειλικρινείς κινητήριες δυνάμεις».

Για εσάς ποιες είναι αυτές οι βασικές κινητήριες δυνάμεις;

«Είναι πολλές και γνωρίζω μερικές από αυτές. Για παράδειγμα, η δυστυχία από την οποία υποφέρουν οι άνθρωποι και κυρίως αυτή για την οποία έχω συνυπευθυνότητα. Αυτό είναι βασανιστικό. Ζούμε σε μια ελεύθερη κοινωνία και τα προνόμιά μας σημαίνουν αυτόματα και ευθύνες».

Μοιάζει πάντως στην Ελλάδα οι άνθρωποι να έχουμε υποστεί συλλογική κώφωση: μιλάμε όλοι, ενώ κανένας δεν ακούει κανέναν. Δεν είναι ένα βασικό πρόβλημα αυτό;

«Θα σας πω κάτι από τη δική μου πείρα. Η οικογένειά μου ανήκε στην εργατική τάξη και υπήρχαν πολλοί άνεργοι. Αντικειμενικά τότε η κατάσταση ήταν πολύ χειρότερη απ’ ό,τι είναι τώρα. Υποκειμενικά, όμως, τότε ήταν πολύ καλύτερα τα πράγματα ως προς την προοπτική. Τώρα επικρατεί κυρίως μια τεράστια απελπισία σε σχέση με το μέλλον, ενώ τότε κυριαρχούσε η ελπίδα ότι “δεν έχουμε τίποτε, αλλά μπορούμε να κάνουμε πράγματα για ένα καλύτερο αύριο”. Μαζευόμασταν και κουβεντιάζαμε για το πώς θα βελτιώσουμε την κατάσταση για την οικογένειά μας. Αυτό ακριβώς πρέπει να κάνει κάθε μικρή κοινωνική ομάδα και τώρα στην Ελλάδα».

Είναι γνωστό ότι αγαπάτε τη χώρα μας και ότι καλός προφήτης είναι αυτός που αγαπά. Τώρα που κλείνουμε αυτήν τη συζήτηση τι θα προφητεύατε για εμάς;

«Σας εύχομαι, μέσα από την καρδιά μου, να έχετε πολλή και καλή τύχη σε αυτούς τους ιδιαίτερα δύσκολους και επίπονους καιρούς, με όλες αυτές τις ισχυρές δυνάμεις που προσπαθούν να συντρίψουν την ελληνική κοινωνία και τη χώρα σας».

Νόαμ Τσόμσκι
Πηγή : Μάκης Προβατάς, To BHMA, 16 Οκτωβρίου 2011

---

Να περιμένω τέσσερα χρόνια;

Όταν έχουμε μια σχέση, φιλική, επαγγελματική, συναισθηματική, και διαπιστώσουμε ότι το άτομο με το οποίο σχετιζόμαστε μας στενοχωρεί, μας κάνει την ζωή δυσκολότερη, μας αδικεί, μας υποτιμά, αδιαφορεί για μας ...
τότε, για το καλό της σχέσης, (της επένδυσης ή όπως το δει κανείς), κάνουμε μια προσπάθεια να εξηγήσουμε στον άλλον τι μας ενοχλεί. Αν καταλάβει και αλλάξει συμπεριφορά μπορούμε να παραμερίσουμε την στενοχώρια μας, την οργή μας, την αντιπάθειά μας, και να πορευτούμε μαζί, ειρηνικά μεν επιφυλακτικά δε. Αλλιώς, τα σπάμε και βαδίζουμε σε δρόμους χωριστούς.
Έχουμε εξηγήσει στην κυβέρνησή μας ότι αντιμετωπίζουμε πολλά προβλήματα στην σχέση μας μαζί της. Από τις αποφάσεις που παίρνει φαίνεται ότι δεν μας έχει ακούσει, ή δεν μας έχει καταλάβει.

Πόσο να περιμένουμε; Θα τελειώσει πρώτα η τετραετία ή η Ελλάδα;

Πολλά πράγματα δεν γίνονται και όσα πάνε να γίνουνε είναι ήδη στραβά από την εξαγγελία τους. Πάρτε το ενιαίο μισθολόγιο. Ενιαίο σημαίνει για όλους. ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ!! Δεν μπορούν να εξαιρούνται ένστολοι, γιατροί του ΕΣΥ, ανήκοντες στην Εκκλησία, δικαστικοί, βουλευτές και δεν ξέρω ποιοί άλλοι. Αλλιώς δεν είναι ενιαίο, είναι μια κοροϊδία. Αν η χώρα δεν έχει χρήματα και γιαυτό μου κόβει την σύνταξη, δεν καταλαβαίνω πού βρίσκει χρήματα για την υπεραμοιβή κάποιου άλλου. Είμαστε όλοι ίσοι ενώπιον του Νόμου όπως λέει το σύνταγμα ή κάποιοι είναι πιό ίσοι από τους άλλους;

Καταλαβαίνω ότι αν ένας υπάλληλος έχει κάποια εφόδια (περισσότερες γνώσεις, εμπειρία, κλπ) θα μπορούσε να παίρνει έναν μισθό λίγο μεγαλύτερο από έναν υπάλληλο που δεν έχει τα προσόντα αυτά. Δεν καταλαβαίνω όμως γιατί υπάλληλοι με τα ίδια προσόντα σε διαφορετικά υπουργεία θα έπρεπε να έχουν διαφορετικές αποδοχές. 

Δεν καταλαβαίνω γιατί οι συνταξιούχοι έχουν τόσες διαφορές στις αποδοχές τους μετά την συνταξιοδότηση αφού ΚΑΝΕΝΑΣ ΤΟΥΣ ΔΕΝ ΠΡΟΣΦΕΡΕΙ ΕΞΕΙΔΙΚΕΥΜΕΝΕΣ ΥΠΗΡΕΣΙΕΣ ΠΛΕΟΝ. Δεν έχει έννοια, για μένα, να είναι διαφορετικές οι κρατήσεις ανάλογα με τον μισθό, αλλά έπρεπε να είναι τόσες όσες χρειάζονται για μια αξιοπρεπή σύνταξη, ίδια για όλους τους απόμαχους της ζωής που εργάστηκαν ίσο πλήθος χρόνων. Φυσικά, δεν μπορεί να παίρνουν πλήρη σύνταξη αυτοί που "δούλεψαν" δυό τετραετίες (!!) αλλά μόνο τα 8/35.

2011-10-15

Κάτι πολύ σημαντικό συμβαίνει στον κόσμο.
Με ηρεμία και αγάπη για τον συνάνθρωπο που υποφέρει, ας το ζήσουμε!

Πόσον όγκο έχει το χρέος των ΗΠΑ;

Αν ξοδεύανε οι ΗΠΑ ένα εκατομμύριο δολάρια την ημέρα τις δυό τελευταίες χιλιετίες, θα είχανε ξοδέψει μέχρι σήμερα περίπου 700 δισεκατομμύρια δολάρια. (Δεν υπήρχαν ΗΠΑ όλα αυτά τα χρόνια, αλλά αυτό είναι ακόμη χειρότερο για τον υπολογισμό μας).
Πόσα χρωστάνε οι ΗΠΑ άμεσα;
Περίπου 15 τρισεκατομμύρια δολάρια.

Ας το δούμε αυτό το ποσό να φτιάχνεται με εκατονταδόλαρα.
Ο όγκος των δεκαπέντε τρισεκατομμυρίων δολαρίων είναι εντυπωσιακά μεγάλος, αλλά το συνολικό ποσό (μαζί με όλες τις συντάξεις, τις νοσηλείες και πολλά άλλα κοινωνικά που καταργούνται βαθμιαία) θα έφθανε τα 115 τρισεκατομμύρια δολάρια.

Δείτε εδώ.

ΘΒ

Ο ΘΒ έφυγε, όλος ο κόσμος το έμαθε.
Ένα "διαφορετικό" άρθρο που γράφτηκε γιαυτόν, μπορείτε να δείτε εδώ.

Εγώ έγραψα σήμερα εκεί το παρακάτω σχόλιο (και ίσως γίνει αφορμή να γράψω μια σειρά από πράγματα που θεωρώ ότι θα μπορούσαν να αλλάξουν - συζήτηση από μηδενική βάση, όπως λέει ο φίλος ΠΚ) :

Γράφοντας για τον αγαπημένο ΘΒ, ο αξιό-λογος ΔΣ βρίσκει την ευκαιρία να τονίσει μια μεταστροφή των κοινωνιών, και της δικής μας.
Η θρησκευτική τελετή (βάφτιση εδώ ή quick στο Πατριαρχείο, γάμος απλός ή με πολλούς καλεσμένους στο εξοχικό κέντρο ακριβώς δίπλα στον ναό καταμεσίς στο δάσος, κηδεία με λίγα λουλούδια ή με αρχιερατική παρουσία λες και θα αλλάξει κάτι για τον πεθαμένο) γίνεται με οικονομικές διακρίσεις, η νοσηλεία γίνεται με απίστευτα διαφορετικές “ξενοδοχειακές υποδομές” και ειδίκευση και επάρκεια προσωπικού και εφοδίων ανάλογα με “το ταμείο” του ασθενούς, η εκπαίδευση (δημόσιο ή ιδιωτικό;) γίνεται με οικονομικές διακρίσεις, η εργασία μπορεί να δικαιολογηθεί κάπως αλλά οι ανισότητες στην σύνταξη (αφού δεν προσφέρουν διαφορετική υπηρεσία ένας συνταξιούχος δάσκαλος από έναν συνταξιούχο μεγαλοτραπεζικό) είναι αδικαιολόγητες. Όλα έχουν στηθεί με βάση “την πορτοφόλα” και οι σωστοί και ηθικοί που έχουν απομείνει αντιμετωπίζονται με οίκτο και ειρωνεία.
Λείπουν τα παραδείγματα προς τα οποία θα έπρεπε κανείς να μοιάσει και προωθούνται ατάλαντοι, γλάστρες, τενεκέδες ξεγάνωτοι (όπως θα έλεγε παλιός πολιτικός), με αποτέλεσμα το κύμα (τι κύμα; τσουνάμι!) απαξίωσης να παρασύρει ολόκληρους κλάδους, ολόκληρες χώρες, όλες τις ελπίδες για μια ζωή αξιοπρεπή σε έναν κόσμο ειρηνικό.
Βγαίνοντας από τον κινηματογράφο που είχα δει το “Τι έκανες στον πόλεμο Θανάση;” έκρυβα τα δάκρυά μου και την θλίψη μου από το πλήθος γύρω που γελούσε με την “κωμωδία”.
Αν με ρωτήσετε, στραβά αρμενίζουμε.

Από πού έρχονται οι καλές ιδέες

Ένα βίντεο σχεδιαστικής αφήγησης του Steven Johnson, που περιγράφει τον τρόπο να έχουμε χρήσιμες ιδέες.

Θα προσπαθήσω να αποδώσω το κείμενο της Paloma Vazquez (που βρήκα εδώ, 21-09-2010) στην Ελληνική:

Ένα επερχόμενο βιβλίο του Στίβεν Τζόνσον θα πασχίσει να απαντήσει την ερώτηση ‘Από πού έρχονται οι καλές ιδέες;’, παρουσιάζοντας την πλοκή που εξηγεί τι εμπνέει εκείνες τις ανατρεπτικές ‘α-χά’ στιγμές νεωτερισμού και λάμψης. Η κατανόηση των συνθηκών ή του περιβάλλοντος που ευνοούν την ανάπτυξη των καλών ιδεών μπορεί να μας βοηθήσει να παράγουμε περισσότερες από αυτές τις ιδέες, που οδηγούν στην πρόοδο τις καριέρες μας, τις ζωές μας, τις κοινωνίες μας, και τον πολιτισμό μας. Ένα βίντεο (δες παρακάτω), εικονογραφημένο γοητευτικά και με φαντασία, εξυπηρετεί την προώθηση του βιβλίου πριν από την έκδοσή του, αναφέροντας συνοπτικά κάποιες από τις παρατηρήσεις και τις διαβλέψεις που ο Johnson θα αναπτύξει στο βιβλίο του: ** Για να προσδιορίσουμε τους χώρους που έχουν ιστορικά οδηγήσει σε ασυνήθεις ρυθμούς παραγωγικότητας και νεωτερισμών, μπορούμε να παρατηρήσουμε και να αναλύσουμε επαναλαμβανόμενα υποδείγματα στη δημιουργία περιβαλλόντων που είναι ιδιαίτερα πρωτοποριακά ** Για παράδειγμα, το αργό προαίσθημα : οι περισσότερες επαναστατικές ιδέες δεν έρχονται σε μια στιγμή έμπνευσης - περνάνε πολύ καιρό σε ύπνωση, στο παρασκήνιο, μέχρι που βγαίνουν στην συνειδητή επιφάνεια. Μερικές φορές περνάνε χρόνια μέχρι να σας γίνει η ιδέα προσιτή και χρήσιμη ** Οι καλές ιδέες δαπανούν πολύ καιρό, ακόμη και χρόνια, για την επώασή τους - για παράδειγμα, προβάλλουν από παράπλευρα εγχειρήματα που βρίσκονται σε διάφορες φάσεις ολοκλήρωσης – προτού μπορέσουν να πάρουν την μορφή ενός πλήρους ενοράματος. Η επινόηση του παγκόσμιου ιστού (www) είναι ένα κλασικό παράδειγμα ** Όταν σχηματίζονται ιδέες στην φάση του προαισθήματος, χρειάζεται να συγκρουσθούν με άλλα προαισθήματα, που μπορεί να βρίσκονται στο μυαλό κάποιου άλλου. Οι καλές ιδέες συνήθως προβάλλουν από την σύγκρουση υποδεέστερων προαισθημάτων ** Επομένως, χρειάζεται να δημιουργούμε συστήματα που θα επιτρέπουν την συνάντηση αυτών των ανεξάρτητων προαισθημάτων με τρόπο, που θα υπερβαίνει το σύνολο των μερών τους ** Σχετικά με τις τρέχουσες συζητήσεις για νεωτερισμούς και δημιουργικότητα (και για το αν ο κόσμος μας, που είναι πάντα σε εγρήγορση υπερβολικά πληροφορημένος και διασυνδεμένος, θα απομακρυνθεί από τις στιγμές ήρεμης μελέτης που σχετίζεται με την φροντίδα της δημιουργικότητας), ο Johnson πιστεύει ότι δεν είναι πιθανό ** Παρά το ότι αληθεύει η αύξηση της περίσπασης της προσοχής μας τα τελευταία 15 έτη, έχουμε επίσης αυξήσει την πιθανότητα να συνδεθούμε και να συνεργασθούμε με άλλους, ή να συναντήσουμε εκείνο το κομμάτι πληροφορίας που ίσως αποτελεί το κομμάτι που λείπει από το προαίσθημά μας, οπότε θα δημιουργηθεί η τελική ιδέα ή ο νεωτερισμός ** Ποιό είναι το κύριο σημείο στην ανάλυση της προέλευσης των καλών ιδεών; Η τύχη είναι ευνοϊκότερη προς τα μυαλά με διασυνδέσεις

An upcoming book by Steven Johnson will strive to answer the question ‘Where do good ideas come from?’, providing context to explain what inspires those ground-breaking ‘a-ha’ moments of innovation and brilliance. An understanding of what conditions or environment fosters the development of good ideas can help us generate more of those ideas that drive our careers, our lives, our society, and our culture forward. A charmingly and whimsically illustrated video (below) serves to promote the book prior to its launch, and to showcase some of the observations and insights that Johnson will expand on in his book: ** To identify the spaces that have historically led to unusual rates of creativity and innovation, we can observe and analyze recurring patterns in creating environments that are unusually innovative ** For instance, the slow hunch: most ground-breaking ideas don’t come in a single moment of ‘a-ha’ – they spend a lot of time dormant, in the background, until they surface into consciousness; sometimes, it takes years for the idea to become accessible and useful to you ** Good ideas spend a lot of time, even years, incubating – for instance, stemming from side projects of varying degrees of success or completion – before they can take the form of a full vision; the invention of the world wide web is a classic example ** When ideas take form in the ‘hunch’ stage, they need to collide with other hunches, which may exist in someone else’s mind; Good ideas often stem from the collision of smaller hunches ** We therefore need to create systems that will allow these independent hunches to come together in a way that exceeds the sum of their parts ** Regarding the current debate over innovation & creativity – and whether our always on, overwhelmingly informed and connected world is going to take away from those moments of quieter contemplation associated with fostering creativity – Johnson believes this is unlikely ** While it’s true we’re more distracted over the last 15 years, we also have increased possibilities to connect and collaborate with others, or to stumble onto that piece of information that may provide the the missing piece to our ‘hunch’, which may yield that ultimate idea or innovation ** The main point in analyzing where good ideas come from? Chance favors the connected mind

Διαμάχες εταιρειών, έξω και εδώ

Διάβασα μια είδηση (που ανέβηκε από την κα Καλλιόπη Αλαχούζου) στο tvxs :

Η Microsoft ανακοίνωσε ότι σχεδιάζει να προσφύγει στην Κομισιόν κατά της Google, κατηγορώντας την ότι προσπαθεί να την παραγκωνίσει από την αγορά της αναζήτησης στο διαδίκτυο.

Η αμερικανική εταιρεία λογισμικού ισχυρίζεται ότι η Google χρησιμοποίησε την κυριαρχική της θέση για να περιορίσει την ανάπτυξη υπηρεσιών της. Επικαλείται μια σειρά από αντι- ανταγωνιστικές πρακτικές, υποστηρίζοντας μεταξύ άλλων ότι η Google περιορίζει τη δυνατότητα της μηχανής αναζήτησης της Microsoft, Bing, να προβάλλει διαδικτυακό περιεχόμενο.

Η Google ανακοίνωσε ότι δεν εκπλήσσεται από την κίνηση και ότι θα έδινε ευχαρίστως εξηγήσεις.

Αναλυτικότερα, η Microsoft κατηγορεί την Google ότι:

Χρησιμοποιεί τεχνικά μέτρα για να εμποδίσει τη μηχανή αναζήτησης Bing από το να βρίσκει περιεχόμενο από το YouTube, που ανήκει στην Google.
Εμποδίζει τη σωστή λειτουργία του YouTube στα Smartphones της Microsoft.
Ελέγχει την πρόσβαση σε αντίγραφα βιβλίων που δεν έχουν πνευματικά δικαιώματα.
Περιορίζει τη δυνατότητα των επιχειρήσεων να ανακτήσουν τις δικές τους πληροφορίες, που έχουν παραχθεί μέσω των διαφημίσεων της Google για χρήση αλλού.
Εξαναγκάζει μεγάλες ιστοσελίδες να χρησιμοποιούν μόνο τα κουτιά αναζήτησης της Google στις σελίδες τους.

Πρώτα ένα σχόλιο για τα παραπάνω :
Η Microsoft πήρε πολλές τεχνολογικές καινοτομίες από άλλες εταιρείες (αγοράζοντάς τις ή αντιγράφοντάς τις) και διέθεσε στην παγκόσμια αγορά ένα λειτουργικό σύστημα, το Windows, (η Apple της έκανε μήνυση ότι το έκλεψε, αλλά τα δικαστήρια αποφάσισαν ότι "η Apple δεν εδικαιούτο δια να ομιλεί" επειδή το είχε κι εκείνη κλέψει από την Xerox), που βρίσκεται σε εκατομμύρια υπολογιστές, χωρίς να είναι και ό,τι καλύτερο έχει υπάρξει από λειτουργικά συστήματα.
Παράλληλα, η Google ανέπτυξε ένα ψαχτήρι (searching engine) πολύ καλό, υποσκελίζοντας το ψαχτήρι της Yahoo, που είχε υποσκελίσει το ψαχτήρι της Altavista, κλπ.. Για να μπορέσει να κάνει πιό ενδιαφέρον το ψαχτήρι της η Google, σκανάρισε δεκάδες χιλιάδες βιβλία, έφτιαξε χάρτες, δίνει χώρο για έγγραφα, έχει e-mail με chat και βιντεοκλήσεις και πολλά πολλά άλλα. Για να δουλεύουνε καλύτερα όλα αυτά, προώθησε τον φυλλομετρητή Google Chrome.
Η Microsoft ενοχλήθηκε όταν διαπίστωσε ότι ο δικός της φυλλομετρητής Internet Explorer έχανε έδαφος (μπορεί να ήταν και στην τρίτη θέση μετά από τον Mozilla Firefox που είναι γρήγορος και δωρεάν) και αποφάσισε να μπει στα χωράφια της Google φτιάχνοντας ένα δικό της ψαχτήρι, το Bing (που νομίζω ότι μοιράστηκε τεχνολογία με το Yahoo) και αγοράζοντας δικαιώματα από μουσεία για τους ζωγραφικούς πίνακες που εκτίθενται εκεί. Η Microsoft δεν πήρε κανένα μάθημα από την πορεία της Yahoo (δες τι συνέβη στην εταιρεία Yahoo) που θέλησε να γίνει portal και έχασε την εξειδίκευσή της.
Σε αντίδραση η Google ετοιμάζει το δικό της λειτουργικό σύστημα και απειλεί ότι θα εκθρονίσει την Microsoft από την κορυφή των πωλήσεων λειτουργικών συστημάτων.
Για να προλάβει λοιπόν η Microsoft την κατάσταση αυτή, ξεκίνησε τις μηνύσεις για να δημιουργήσει προβλήματα στην ανταγωνίστρια εταιρεία, "κατηγορώντας την ότι προσπαθεί να την παραγκωνίσει από την αγορά της αναζήτησης στο διαδίκτυο".
Εδώ βέβαια όλοι θυμόμαστε με ποιό τρόπο εξαφάνισε από την αγορά η Microsoft τον αξιόλογο φυλλομετρητή Netscape.

Εφαρμόζεται αυτό που λέει η φράση "όταν στον βάλτο τσακώνονται τα βουβάλια, την πληρώνουν τα βατράχια".

Άς έρθουμε στα Ελληνικά πράγματα. Θα περιγράψουμε μια μάχη λιανεμπόρων - χονδρεμπόρων.

Στην Ελλάδα υπήρχαν πολλά μικρά καταστήματα, (μπακάλικα, μανάβικα, κρεοπωλεία), που πωλούσαν τρόφιμα και λοιπά είδη. Τα καταστήματα αυτά τα τροφοδοτούσαν τοπικοί χονδρέμποροι με στολίσκους φορτηγών αυτοκινήτων.
Κάποια στιγμή άρχισαν να εμφανίζονται τα υπερκαταστήματα (supermarket). Πρώτος ήταν, νομίζω, ο Θανόπουλος και ακολούθησαν πολλοί ακόμη, Σκλαβενίτης, Βερόπουλος, κλπ.. Αυτοί άνοιξαν πολλά καταστήματα με το ίδιο όνομα, δημιουργώντας τις λεγόμενες αλυσίδες καταστημάτων λιανικού εμπορίου.
(Όταν μια αλυσίδα ανοίγει ένα νέο κατάστημα, καλεί τους προμηθευτές να φέρουν προϊόντα να το γεμίσουν. Η πληρωμή αυτών των εμπορευμάτων γίνεται κατόπιν συμφωνίας αργότερα, ας πούμε σε δυό μήνες. Επί δυό μήνες το κατάστημα λειτουργεί, γίνονται εισπράξεις, ανανεώνονται τα προϊόντα από τους προμηθευτές. Όταν αρχίσει η πληρωμή των προμηθευτών, το κατάστημα έχει εισοδεύσει πάρα πολλά χρήματα, που είναι επιπρόσθετη περιουσία της αλυσίδας. Αυτά δεν θα τα επιστρέψει ποτέ στους προμηθευτές, εκτός αν το κατάστημα κλείσει κανονικά με την αλυσίδα να λειτουργεί, οπότε αυτή θα πληρώνει επί δίμηνο. Σε περίπτωση πτώχευσης της αλυσίδας, όλα τα χρήματα χάνονται).
Άλλες αλυσίδες προτίμησαν ραγδαία αύξηση πλήθους καταστημάτων (πχ Ατλάντικ, Βερόπουλος) χωρίς αποδεδειγμένη επιτυχία, άλλες προχώρησαν με συνετό τρόπο, όπως η αλυσίδα Σκλαβενίτης που δημιουργούσε ένα νέο κατάστημα ανά εξάμηνο. Η ζημιά στα μικρά καταστήματα είχε ξεκινήσει, αφού οι αλυσίδες μπορούσαν να αγοράζουν με οικονομίες κλίμακος, και επομένως μπορούσαν να έχουν καλύτερες τιμές πώλησης. (Δεν ήσαν όμως όλοι το ίδιο καλοπληρωτές!)

Κάποια στιγμή η κυβέρνηση με ενθουσιώδη τρόπο (υπεύθυνος τότε ο κ. Στέφανος Μάνος) παρουσίασε μια νέα επένδυση στην χώρα, το Makro, που θα πωλούσε σε χονδρεμπόρους, θα ήταν δηλαδή υπερχονδρέμπορος. (Πλάκα έχουν οι λέξεις αυτές!). Πραγματικά, όσοι χονδρέμποροι μπορούσαν να παρουσιάσουν ένα τιμολόγιο από τις εργασίες τους, έπαιρναν από το Makro μια κόκκινη καρτούλα που τους έδινε το δικαίωμα να αγοράζουν από εκεί προϊόντα με χαμηλές τιμές. Στη συνέχεια πήραν κόκκινη καρτούλα και μερικοί μπακάληδες που πήγαιναν με το φορτηγάκι τους και αγόραζαν ό,τι χρειαζόταν το μαγαζί τους - και το σπίτι τους φυσικά. Τελικά, βρήκαν τρόπο και μερικοί επιτηδευματίες εκτός λιανεμπορίου να προμηθεύονται τα απαραίτητα είδη του σπιτιού από εκεί. (Είχα γνωστούς που το έκαναν αυτό, αλλά δεν μπορώ να το αποδείξω σήμερα, οπότε μπορείτε να το θεωρήσετε υπερβολή).
Όταν αντιλήφθηκαν οι αλυσίδες λιανεμπορίου ότι οι υπερχονδρέμποροι πωλούσαν και "λιανικά", δηλαδή έμπαιναν στα δικά τους χωράφια, έκαναν την αναμενόμενη κίνηση : άρχισαν να πωλούν χονδρικά σε επιχειρηματίες ("θέλετε απόδειξη ή τιμολόγιο;"), και μάλιστα άρχισαν να στέλνουν με στολίσκο αυτοκινήτων τους τις παραγγελίες στα καταστήματα. (Τώρα αυτό γίνεται και για οικίες).

Αποτελέσματα :
(1) όλοι οι ενδιάμεσοι χονδρέμποροι εξαφανίστηκαν σιγά-σιγά. Δεν μπορούσαν να ανταγωνιστούν σε τιμές τις αλυσίδες. Κρατήθηκαν για λίγο μόνο αυτοί που είχαν αποκλειστική αντιπροσώπευση κάποιου εισαγόμενου προϊόντος, μέχρι που καταργήθηκε ο θεσμός του αποκλειστικού αντιπροσώπου και μπορούσε ο καθένας να εισαγάγει ό,τι επιθυμούσε από όποια χώρα ήθελε.
(2) Όλα τα μεσαία καταστήματα χάθηκαν, και μετατράπηκαν σε υποκαταστήματα των αλυσίδων.
(3) Τα πολύ μικρά καταστήματα (η "Έβγα" της γειτονιάς, που μπορεί να έγινε και "Δέλτα" της γειτονιάς) έβαλαν όλα τα είδη για να προσελκύουν την πελατεία, αλλά η μόδα οδηγεί τους νέους καταναλωτές στα τεράστια Mall για καφέ, θέαμα, ψώνια και χαβαλέ. Η ψιλικατζού της γειτονιάς δεν μπορεί να αντέξει το ατελείωτο ωράριο εργασίας. Για τον "θάνατο του εμποράκου" έχουν γραφτεί πολλά.

Έτσι έγινε η καταστροφή του ενδιάμεσου κοινωνικού ιστού, δημιουργήθηκαν οι ψαλίδες στα εισοδήματα, και τώρα ψάχνουμε για "νοικοκυραίους" και διαπιστώνουμε ότι είναι είδος εν ανεπαρκεία.

Έτσι πατιούνται τα μικρά βατραχάκια, που δεν τα προσέχουν καν τα οργισμένα βουβάλια. Βάλτος!

Γιατί γίνεται η οικονομική επίθεση εναντίον της Ελλάδος

Ήθελα από καιρό να γράψω το πώς βλέπω εγώ την οικονομική κατάσταση που σχετίζεται με τις επιθέσεις εναντίον της Ελληνικής οικονομίας από οίκους αξιολόγησης, κλπ..
Αυτά που θα πω εδώ, τα έχω ξαναπεί σε ιδιωτικές συζητήσεις πολλές φορές τα τελευταία δύο χρόνια. Δεν θα μιλήσω ως αυθεντία περί τα οικονομικά, αλλά ως απλός σκεπτόμενος άνθρωπος. Θα τα πω απλά, χωρίς πλατειασμούς και ειδική ορολογία, για να είναι κατανοητά από όλους.

Τα παλιά χρόνια υπήρχαν μικρά κράτη με έναν απόλυτο ηγεμόνα/βασιλιά, με τον στρατό τους και με το νόμισμά τους, που εικόνιζε συνήθως τον κυβερνήτη.
Όταν γίνονταν πόλεμοι, οι νικητές επέβαλλαν την γλώσσα τους, φορολογία και το νόμισμά τους στους ηττημένους. Αν υπήρχαν αναταραχές, ο στρατός έπρεπε να επιβάλλει την τάξη.
Μετά από μεγάλους πολέμους, οι λαοί προσπαθούσαν πάντοτε με διεθνείς συνεννοήσεις να διατηρήσουν και να επιμηκύνουν τις ειρηνικές περιόδους. Τότε ψηφίζονταν και διακρατικές συνθήκες που βελτίωναν το διεθνές δίκαιο.
Μετά τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο, άρχισε να γίνεται φανερό ότι οι πόλεμοι δεν ήταν απαραίτητο να γίνονται με τα όπλα. Θα μπορούσαν να ιδρυθούν πολυεθνικές εταιρείες, οι οποίες θα μπορούσαν να πουλάνε βασικά προϊόντα (πχ τρόφιμα, φάρμακα) σε ένα λαό και να μεταφέρουν τα κέρδη στην έδρα της πολυεθνικής (νέα μέθοδος φορολογίας). Μάλιστα, τα εμπορεύματα θα μπορούσαν να παράγονται σε τρίτη χώρα. Άρα ο διακινητής μπορεί να αγοράζει από όσους έχουν την μεγαλύτερη ανάγκη να πουλήσουν, πετυχαίνοντας χαμηλές τιμές αγοράς, και να πουλάει σε όσους έχουν την μεγαλύτερη ανάγκη να αγοράσουν, πετυχαίνοντας υψηλές τιμές πώλησης. Οι νομοθεσίες των χωρών διαμορφώνονταν εξ ανάγκης, ώστε να εξυπηρετούν τα συμφέροντα των μεγάλων εταιρειών.

Το διεθνές εμπόριο δεν διευκολυνόταν από την πληθώρα νομισμάτων των διαφόρων χωρών. Καθημερινά ορίζονταν νέες ισοτιμίες, ανάλογα με ποικίλους παράγοντες, και οι αγοραπωλησίες εκείνης της ημέρας μπορούσαν να γίνουν με τις νέες τιμές. Ο προγραμματισμός των αγορών δεν μπορούσε να είναι ευχερής και υπήρχαν πολλά παιγνίδια χρηματιστών.
Αποφάσισαν όλες οι χώρες να συσκεφθούν για να αντιμετωπίσουν τα προβλήματα των πολλών νομισμάτων, των ισοτιμιών και της ασφάλειας των εμπορικών πράξεων. Η συνάντηση έγινε στο Μπρέτον Γουντς των ΗΠΑ.
Αρχικά έγιναν προτάσεις για δημιουργία ενός νέου διεθνούς νομίσματος, προς το οποίο θα ορίζονταν ισοτιμίες όλων των κρατικών νομισμάτων, και οι τιμές στο διεθνές εμπόριο θα μπορούσαν να είναι σταθερότερες, εκφρασμένες στο νέο νόμισμα. Εδώ οι ΗΠΑ αντιπρότειναν την χρήση του δολαρίου ως νομίσματος διεθνών αγοραπωλησιών, και εγγυήθηκαν ότι θα είχε μια σταθερή ισοτιμία με το χρυσάφι (35 δολάρια η ουγγιά (τεχνητά φουσκωμένο από περίπου 20 δολάρια)).
Έτσι, τον Ιούλιο του 1944, 730 εκπρόσωποι 44 χωρών πήραν μια απόφαση για την παγκόσμια οικονομική σταθερότητα. Ίδρυσαν και δυο οργανισμούς, την Διεθνή Τράπεζα και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, που θα στήριζαν την εφαρμογή της απόφασης Bretton Woods και θα αντιμετώπιζαν τυχόν προβλήματα.
Δεν επεκτείνομαι στο πώς στελεχώθηκαν και πού δραστηριοποιήθηκαν αυτοί οι νέοι οργανισμοί. Σημειώνω μόνο πως το αδύνατο σημείο αυτής της συμφωνίας ήταν η σταθερή ισοτιμία με το χρυσάφι. Εκείνη την εποχή οι ΗΠΑ κατείχαν το 80% του παγκόσμιου χρυσού και φαινόταν ότι θα μπορούσαν να κρατήσουν την συμφωνία. Αυτό που πραγματικά έγινε, ήταν ότι σιγά σιγά άδειαζαν τα αποθέματα των ΗΠΑ σε χρυσάφι και ότι πολλές άλλες χώρες, λογουχάρη στην Ευρώπη, άρχισαν να συσσωρεύουν πλούτο.
Έχοντας το κρατικό τους νόμισμα ως νόμισμα παγκοσμίου εμπορίου, οι Αμερικανοί μπορούσαν να αγοράσουν ό,τι ήθελαν, ας πούμε πετρέλαιο, από οποιοδήποτε μέρος του κόσμου. Κι αν αυτό ήταν ακριβό, απλά τύπωναν περισσότερα δολάρια. Έτσι πολλές χώρες απέκτησαν με το εμπόριό τους πολλά δολάρια, που όμως δεν είχαν το συμφωνημένο αντίκρισμα σε χρυσάφι.
Για να κάνετε σύγκριση, οι άλλες χώρες έπρεπε να παράγουν προϊόντα, να τα πωλούν για να πάρουν δολάρια και μετά να αγοράσουν ας πούμε πετρέλαιο. Αν δεν μπορούσαν να πωλήσουν μέσα στον παγκόσμιο ανταγωνισμό, ή λόγω δυσμενών συνθηκών στην παραγωγή τους, δεν θα μπορούσαν να αγοράσουν αυτά που είχαν ανάγκη, οπότε θα έπρεπε να δανεισθούν. (Όχι όμως οι ΗΠΑ!).
Το 1967 ήταν φανερό ότι η συμφωνημένη ισοτιμία 35$ η ουγγιά δεν μπορούσε να διατηρηθεί. Ορίστηκαν προσωρινά (το 1969) κάποιες Ειδικές Τραβηκτικές (Special Drawing Rights, SDR), ειδικό νόμισμα για συναλλαγές μεταξύ τραπεζών και ΔΝΤ. Δεν έλυσαν το πρόβλημα των κρατών που κατείχαν δολάρια για να αγοράζουν πετρέλαιο (πετροδολάρια), αλλά έδειχναν ότι η ηγεσία στην οικονομία μετακινήθηκε από τις ΗΠΑ στο ΔΝΤ!
Ο πόλεμος στο Βιετνάμ επιβάρυνε τα πράγματα για τον Νίξον και το δολάριο έχανε έδαφος. Ξαφνικά (το 1971 έπαψε η εφαρμογή του "κανόνα του χρυσού") οι χώρες βρέθηκαν με άχρηστα χαρτιά στα χέρια και προσπάθησαν να τα ξεφορτωθούν. Όχι όλες! Θυμάμαι ότι άκουσα στο ραδιόφωνο τον εκφωνητή να λέει "Σήμερα το δολάριο υποτιμήθηκε ως προς όλα τα νομίσματα του κόσμου. Η δραχμή μας όμως απέδειξε ότι είναι το σκληρότερο νόμισμα, διότι διατήρησε την ισοτιμία της με το δολάριο!".
Έτσι η δραχμή μας άρχισε να κατρακυλάει μαζί με το δολάριο...

Κάποια στιγμή σκέφθηκαν στην Ευρώπη να φτιάξουν ένα κοινό νόμισμα, το Ευρώ. Ένα νόμισμα ξέρουμε ότι πρέπει να το στηρίζει και μια πολεμική μηχανή. (Ρωτήστε τους Αμερικανούς "γιατί κάνατε τόσες στρατιωτικές επεμβάσεις σε όλον τον κόσμο;"). Αλλά η Ευρώπη δεν διέθετε τέτοιο στρατό. Αποφάσισαν να δώσουν όμως τόσα Ευρώ σε κάθε χώρα, όσο δυνατή ήταν η οικονομία της : Η Γερμανία πήρε πολλά, η Ιταλία λιγότερα, η Ελλάδα ακόμη λιγότερα. Πέτυχαν έτσι να έχει το Ευρώ πραγματικό αντίκρισμα, σε αντιδιαστολή με το δολάριο.
Το ευρώ βγήκε ίσο με ένα δολάριο, αλλά αμέσως άρχισε να αλλάζει η ισοτιμία εις βάρος του δολαρίου. Έφτασε γρήγορα το 1,4 δολάρια για 1 ευρώ. Οι Ευρωπαϊκές τράπεζες προσπαθούσαν να το συγκρατήσουν γιατί οι υψηλότερες τιμές δυσκόλευαν τις πωλήσεις των Ευρωπαϊκών προϊόντων. Όμως οι πωλητές προϊόντων άλλων χωρών άρχισαν να σκέφτονται "Γιατί να πουλήσω το πετρέλαιο σε δολάρια, που μετά θα γίνουν όλο και πιο ασθενικά, και να μη το πουλήσω σε ευρώ, που μετά θα παίρνουν παραπάνω αξία;". Το δήλωσε ο Σαντάμ Χουσέιν στο Ιράκ και είδαμε τι έγινε. Ο Αχμαντινετζάντ στην Περσία δηλώνει ότι πουλάει σε όλα τα νομίσματα και η στάση των ΗΠΑ απέναντί του είναι σαφέστατα εχθρική.

Όλο αυτόν τον καιρό, η Κίνα διατηρούσε το νόμισμά της (ρενμινμπί ή γιουάν) 10% κάτω από το δολάριο και προσπαθούσε να προωθήσει τα προϊόντα της στην παγκόσμια αγορά. Τα αποθέματά της σε ξένο νόμισμα ήσαν αρχικά δολάρια και Ιαπωνέζικα γιεν και άρχισε να συλλέγει ευρώ. Μαγαζάκια με κινέζικα φαναράκια άνοιξαν παντού. Όταν τα αποθέματα της Κίνας σε ευρώ έγιναν σημαντικά, πάνω από το 20% το καλοκαίρι του 2008 αν θυμάμαι καλά, οι Κινέζοι υπεύθυνοι είπαν "Ήρθε ο καιρός να συζητήσουμε για ένα νέο νόμισμα διεθνούς εμπορίου".

Αυτό ήταν μια σχεδόν αθόρυβη βόμβα για την οικονομία των ΗΠΑ. Ήταν προφανές ότι οι Κινέζοι δεν ήθελαν το δολάριο, αλλά κάποιο άλλο νόμισμα. Ποιό θα ήταν αυτό;
Το ρούβλι; (Δυνατός παίκτης η Ρωσία, έκανε συμφωνία με την Κίνα για εμπορικές ανταλλαγές με ένα καλάθι νομισμάτων χωρίς δολάρια! Δες άρθρο "Κίνα και Ρωσία καταργούν το δολάριο" του Μωυσή Λίτση στην εφημερίδα Ελευθεροτυπία σελ.9 στις 05/12/2010).
Το γιεν; (Εύχομαι να καταφέρουν οι Ιάπωνες να επιζήσουν από τα πυρηνικά τους).
Το ευρώ;
Το ρενμινμπί;
Αυτό που θα είχε πίσω του πραγματικές οικονομίες. Το ευρώ.

Οι υπεύθυνοι των ΗΠΑ είδαν την καταστροφή να έρχεται. Αν γινόταν το ευρώ νόμισμα παγκόσμιων συναλλαγών, τότε για να αποκτήσουν ευρώ για τις εισαγωγές τους θα έπρεπε να φτιάξουν ανταγωνιστικά προϊόντα και να τα πωλήσουν. Πολύ πιο δύσκολο από το να τυπώνουν απλά όσα δολάρια χρειάζονταν! Είχαν δύο μεθόδους να προχωρήσουν : Η μία να επιτεθούν στην Κίνα. Αυτό ήταν για γέλια μετά από Βιετνάμ, Αφγανιστάν και δεν συμμαζεύεται.
Η άλλη μέθοδος : να αποδυναμώσουν το ευρώ.

Αν μπορούσαν να κάνουν κάποια χώρα της Ευρώπης να χρεωκοπήσει, τότε θα μπορούσαν να πούνε στους Κινέζους ότι δεν θα ήταν καλή ιδέα να στηριχθούν στο ευρώ! Εξέτασαν την κατάσταση των Ευρωπαϊκών χωρών και έβαλαν σε εφαρμογή την επίθεση.

Πρώτα η Ελλάδα, που οι αλόγιστοι κυβερνήτες της άλλαξαν με δομημένα ομόλογα τα αποθεματικά των ασφαλιστικών ταμείων (20 ασφαλιστικά ταμεία, με αποφάσεις των διοικήσεών τους όχι μέσω ΑΕΔΑΚ, πάνω απο 700 εκατομμύρια ευρώ), τους κόπους δεκαετιών των Ελλήνων εργαζομένων. Το μεγαλύτερο έγκλημα που έχει γίνει στην χώρα αυτή, που έγινε ολοφάνερο όταν "επτώχευσε" η (μέχρι την προηγούμενη μέρα υγιέστατη) αμερικανική Lehman Brothers . Οι συντάξεις θα έπρεπε να είναι κάτω από την εγγύηση του κράτους και ήρθε το "κράτος" και τις έκανε (διαγράφεται μία λέξις).
Αφού η Ελλάδα δεν είχε αποθεματικά, θα έπρεπε να δανειστεί για να πληρωθούν μισθοί και συντάξεις. Αν η Ελλάδα δεν μπορούσε να δανειστεί, θα χρεωκοπούσε και έτσι το ευρώ θα είχε χτυπηθεί καίρια. Άρχισαν λοιπόν να αυξάνουν τα επιτόκια δανεισμού για την Ελλάδα, κρατώντας όμως καλύτερες τιμές για τις δυνατές Ευρωπαϊκές χώρες για να μην υποψιαστούν ότι η επίθεση γίνεται εναντίον του ευρώ! Οι εταιρείες αξιολόγησης άρχισαν την δουλειά τους, υποβιβάζοντας την αγοραστική δύναμη στα Ελληνικά κρατικά ομόλογα (ενώ παράλληλα στοιχημάτιζαν σε δευτερογενείς αγορές ότι η χώρα θα χρεωκοπήσει).
Εδώ δεν πρόκειται να ισχυριστώ ότι ο καημένος ο ΓΑΠ έτρεξε παντού να τους πει ότι "η επίθεση εναντίον του ευρώ άρχισε" και όλοι του απαντούσαν "άστα αυτά, είσαστε ψεύτες και απατεώνες". Αλήθεια είναι, αλλά μισή. (Κάποια πράγματα δεν τα έχουν διευκρινίσει, όπως το Τ+10 στην Τράπεζα Ελλάδος, αλλά είναι λεπτομέρεια για αργότερα). Ακούμε πάντως ότι μαζί με τον "καταλληλότερο" είχαν επισκεφθεί το ΔΝΤ και συζήτησαν περί του πρακτέου.

Δεύτερη η Ιρλανδία, που είχε γνωρίσει την ανάπτυξη με ένα σωρό Αμερικανικές εταιρείες (Microsoft για παράδειγμα) που είχαν επενδύσει εκεί ... μέχρι να φύγουν! Γκρεμίστηκε.

Τρίτη η Πορτογαλία. Η κυβέρνηση έπεσε, επειδή δεν μπόρεσε να περάσει τα μέτρα, που ήδη εφαρμόζονται εδώ.

Ακολουθούν Ισπανία, Ιταλία, κλπ.. Οι υποβαθμίσεις από τις Αμερικανικές εταιρείες "αξιολόγησης" έρχονται βροχηδόν.

Για να στηριχθεί η Ελλάδα, ας πούμε ότι αρκούσαν 110 δις ευρώ. Για να στηριχθούν όλες αυτές οι χώρες, ούτε ένα τρις ευρώ δεν φθάνει. Ποιός θα τα δώσει; Οι Γάλλοι ή οι Γερμανοί; Οι Γερμανοί ήδη αναπολούν τις ωραίες ημέρες με το μάρκο και μαυρίζουνε την Μέρκελ με την πρόσφατη ευκαιρία τοπικής ψηφοφορίας. Οι Γάλλοι ασχολούνται με επιθέσεις στην Λιβύη για να αποκτήσουν το χαμένο κύρος.

Ο οικονομικός πόλεμος του δολαρίου εναντίον του ευρώ μαίνεται.
Κι αν γίνονται διαδοχικά αφάνταστες αλλαγές σε πολλές χώρες στην γειτονιά της Ευρώπης, αυτό δεν λέω ότι είναι υποκινούμενο αλλά πάντως δεν είναι καλό. Μόνο τους πρόσφυγες να θελήσουμε να βοηθήσουμε, θα οδηγήσουμε τις οικονομίες μας σε ύφεση.

Και η Κίνα τι κάνει την τελευταία διετία; Έχει ξεχάσει την πρότασή της για παραμερισμό του δολαρίου; Διαβάζω σήμερα στο tvxs μια είδηση:

Το τέλος της κυριαρχίας του δολαρίου στο παγκόσμιο οικονομικό σύστημα ζητά αξιωματούχος της Κίνας με έκθεσή του, η οποία δημοσιοποιήθηκε μία ημέρα πριν τη σύνοδο πολιτικών, Κεντρικών Τραπεζιτών και ακαδημαϊκών της G 20, της ομάδας των 20 μεγαλύτερων οικονομιών του κόσμου, στην πόλη Nanjing της Κίνας [http://english.cciee.org.cn/Detail.aspx?newsId=2598&TId=46]. 

Την έκθεση, με τίτλο: «Μεταρρύθμιση του παγκόσμιου νομισματικού συστήματος στο πλαίσιο της G20», συνέταξε ο αναπληρωτής διευθυντής του κορυφαίου κρατικού ομίλου προβληματισμού (think tank) της Κίνας, το οποίο θα την εκπροσωπήσει στην αυριανή σύνοδο.

«Τα κράτη σε όλο τον κόσμο δεν έχουν τρόπο να περιορίσουν την έκδοση δολαρίων από την Κεντρική Τράπεζα των ΗΠΑ (Fed). Το σημερινό διεθνές νομισματικό σύστημα στερείται σταθερότητας και δικαιοσύνης», αναφέρει η έκθεση.

Αναφέρεται ακόμη ότι το διεθνές νομισματικό σύστημα έχει πέσει σε μία «παγίδα δολαρίου», καθώς η μείωση των συναλλαγματικών αποθεμάτων σε δολάρια θα ήταν μία εύλογη κίνηση, αλλά δεν είναι εύκολη, καθώς θα οδηγούσε σε υποτίμηση του δολαρίου και συνεπώς σε μείωση της αξίας τους.

Την αυριανή σύνοδο της G 20 θα παρακολουθήσουν, μεταξύ άλλων, ο Πρόεδρος της Γαλλίας - που έχει την προεδρία της G 20 - Νικολά Σαρκοζί, ο υπουργός Οικονομικών των ΗΠΑ Τίμοθι Γκάιτνερ, ο πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας Ζαν Κλοντ Τρισέ και ο αντιπρόεδρος της Κίνας Γουάνγκ Κίσαν.

Αυτά!
Άντε να δούμε πώς θα σωθούμε.
Δεν είναι αδύνατο, αλλά πρέπει να καταλαβαίνουμε ποιοί είναι οι πραγματικοί κίνδυνοι και να φυλαγόμαστε.