Αυτές τις ημέρες υπάρχει ένας καταιγισμός ειδήσεων από την Ουκρανία. Οι εσωτερικές της υποθέσεις έφεραν τον θάνατο σε δεκάδες διαμαρτυρόμενους πολίτες από "αδέσποτες" σφαίρες, ο πρωθυπουργός έχασε τον έλεγχο και κάποιοι οπλισμένοι βρήκαν ευκαιρία να καρπαζώνουν τον εισαγγελέα του Κιέβου, να βγάλουν νέους νόμους και να απαγορεύσουν τις ξένες γλώσσες ρωσικά, ελληνικά. Ο Ρώσος πρόεδρος Πούτιν κατεβάζει στρατεύματα για ώρα ανάγκης και για προστασία των Ρώσων της περιοχής, η Κριμαία "ζητάει" να αυτονομηθεί, ο Ουκρανός ναύαρχος αυτομολεί, ο Ρώσος πρωθυπουργός Μεντβέντεφ προειδοποιεί για νέο κύκλο αίματος και η νεοαποφυλακισθείσα Τιμοσένκο δηλώνει ότι όποιος επιτίθεται στην Ουκρανία, πρακτικά κηρύσσει πόλεμο εναντίον ΕΕ και ΗΠΑ. Η ΕΕ και οι ΗΠΑ λένε στην Ρωσία να σταματήσει την εισβολή, απειλούν να την διώξουν από τους 8, να της επιβάλουν οικονομικό αποκλεισμό, και δηλώνουν ότι θα έχει ευθύνη αν ξεκινήσει ένας πόλεμος.
Ας πάμε τριάντα χρόνια πίσω, στον Οκτώβριο του 1983...
"Η πολυπόθητη ανεξαρτησία της νήσου Γρενάδας έφτασε στις 7 Φεβρουαρίου του 1974, οπότε έγινε μέλος της Βρετανικής Κοινοπολιτείας και πρώτος Πρωθυπουργός ανέλαβε ο Σερ Έρικ Γκέρι. Το 1979 συντελέστηκε η ανατροπή του Γκέρι σε πραξικόπημα, από τον μαρξιστή Μόρις Μπίσοπ, ο οποίος ακολούθησε πολιτική φιλική προς την ΕΣΣΔ. Ο Μπίσοπ δολοφονήθηκε τον Οκτώβριο του 1983, μετά την εισβολή από 2.000 πεζοναύτες των ΗΠΑ στο νησί, που άρχισε στις 25 Οκτωβρίου 1983".
Έτυχε να παρακολουθώ Διεθνή τηλέτυπα εκείνη την ημέρα και διάβασα το μήνυμα που έστειλε ο υπουργός εξωτερικών των ΗΠΑ Τζορτζ Σουλτς στην Μάργκαρετ Θάτσερ λέγοντας ότι "θα εισβάλουν για να διασώσουν τους Βρετανούς υπηκόους που ζούσαν στην Γρενάδα". Η Θάτσερ του απάντησε αυστηρά "Δεν επιτρέπουμε σε κανένα να μας υποκαθιστά στην άσκηση της εξωτερικής μας πολιτικής και είμαστε οπωσδήποτε σε θέση να υπερασπίσουμε τους υπηκόους μας. Να μη γίνει αυτή η επέμβαση".
Ο Ρέιγκαν είπε στον Σουλτς να εισβάλει και μετά ο Σουλτς περιέγραψε στα απομνημονεύματά του την κατάσταση ως εξής : "British Prime Minister Margaret Thatcher was not happy that the U.S. decided to take action. After the President briefed her on the situation, she had responded negatively to the idea, saying she preferred economic and political pressure to military action. Thatcher was afraid that any attempt to save American lives would endanger British subjects. So when Reagan signaled his decision to Thatcher to move forward anyway, she was angry".
Έτσι εισέβαλαν οι Αμερικανοί στη μικρή και ακίνδυνη Γρενάδα χωρίς να λαβαίνουν υπόψη τι τους έλεγαν οι σύμμαχοί τους.
Παρόμοιες πράξεις εισβολής και κατοχής γίνονται συνέχεια με γελοίες δικαιολογίες, ενώ μόνο τα "συμφέροντα" των εισβολέων καθορίζουν την συνέχεια, όχι οι διαμαρτυρίες των κατακτημένων ή των γειτόνων τους.
