Διαμάχες εταιρειών, έξω και εδώ

Διάβασα μια είδηση (που ανέβηκε από την κα Καλλιόπη Αλαχούζου) στο tvxs :

Η Microsoft ανακοίνωσε ότι σχεδιάζει να προσφύγει στην Κομισιόν κατά της Google, κατηγορώντας την ότι προσπαθεί να την παραγκωνίσει από την αγορά της αναζήτησης στο διαδίκτυο.

Η αμερικανική εταιρεία λογισμικού ισχυρίζεται ότι η Google χρησιμοποίησε την κυριαρχική της θέση για να περιορίσει την ανάπτυξη υπηρεσιών της. Επικαλείται μια σειρά από αντι- ανταγωνιστικές πρακτικές, υποστηρίζοντας μεταξύ άλλων ότι η Google περιορίζει τη δυνατότητα της μηχανής αναζήτησης της Microsoft, Bing, να προβάλλει διαδικτυακό περιεχόμενο.

Η Google ανακοίνωσε ότι δεν εκπλήσσεται από την κίνηση και ότι θα έδινε ευχαρίστως εξηγήσεις.

Αναλυτικότερα, η Microsoft κατηγορεί την Google ότι:

Χρησιμοποιεί τεχνικά μέτρα για να εμποδίσει τη μηχανή αναζήτησης Bing από το να βρίσκει περιεχόμενο από το YouTube, που ανήκει στην Google.
Εμποδίζει τη σωστή λειτουργία του YouTube στα Smartphones της Microsoft.
Ελέγχει την πρόσβαση σε αντίγραφα βιβλίων που δεν έχουν πνευματικά δικαιώματα.
Περιορίζει τη δυνατότητα των επιχειρήσεων να ανακτήσουν τις δικές τους πληροφορίες, που έχουν παραχθεί μέσω των διαφημίσεων της Google για χρήση αλλού.
Εξαναγκάζει μεγάλες ιστοσελίδες να χρησιμοποιούν μόνο τα κουτιά αναζήτησης της Google στις σελίδες τους.

Πρώτα ένα σχόλιο για τα παραπάνω :
Η Microsoft πήρε πολλές τεχνολογικές καινοτομίες από άλλες εταιρείες (αγοράζοντάς τις ή αντιγράφοντάς τις) και διέθεσε στην παγκόσμια αγορά ένα λειτουργικό σύστημα, το Windows, (η Apple της έκανε μήνυση ότι το έκλεψε, αλλά τα δικαστήρια αποφάσισαν ότι "η Apple δεν εδικαιούτο δια να ομιλεί" επειδή το είχε κι εκείνη κλέψει από την Xerox), που βρίσκεται σε εκατομμύρια υπολογιστές, χωρίς να είναι και ό,τι καλύτερο έχει υπάρξει από λειτουργικά συστήματα.
Παράλληλα, η Google ανέπτυξε ένα ψαχτήρι (searching engine) πολύ καλό, υποσκελίζοντας το ψαχτήρι της Yahoo, που είχε υποσκελίσει το ψαχτήρι της Altavista, κλπ.. Για να μπορέσει να κάνει πιό ενδιαφέρον το ψαχτήρι της η Google, σκανάρισε δεκάδες χιλιάδες βιβλία, έφτιαξε χάρτες, δίνει χώρο για έγγραφα, έχει e-mail με chat και βιντεοκλήσεις και πολλά πολλά άλλα. Για να δουλεύουνε καλύτερα όλα αυτά, προώθησε τον φυλλομετρητή Google Chrome.
Η Microsoft ενοχλήθηκε όταν διαπίστωσε ότι ο δικός της φυλλομετρητής Internet Explorer έχανε έδαφος (μπορεί να ήταν και στην τρίτη θέση μετά από τον Mozilla Firefox που είναι γρήγορος και δωρεάν) και αποφάσισε να μπει στα χωράφια της Google φτιάχνοντας ένα δικό της ψαχτήρι, το Bing (που νομίζω ότι μοιράστηκε τεχνολογία με το Yahoo) και αγοράζοντας δικαιώματα από μουσεία για τους ζωγραφικούς πίνακες που εκτίθενται εκεί. Η Microsoft δεν πήρε κανένα μάθημα από την πορεία της Yahoo (δες τι συνέβη στην εταιρεία Yahoo) που θέλησε να γίνει portal και έχασε την εξειδίκευσή της.
Σε αντίδραση η Google ετοιμάζει το δικό της λειτουργικό σύστημα και απειλεί ότι θα εκθρονίσει την Microsoft από την κορυφή των πωλήσεων λειτουργικών συστημάτων.
Για να προλάβει λοιπόν η Microsoft την κατάσταση αυτή, ξεκίνησε τις μηνύσεις για να δημιουργήσει προβλήματα στην ανταγωνίστρια εταιρεία, "κατηγορώντας την ότι προσπαθεί να την παραγκωνίσει από την αγορά της αναζήτησης στο διαδίκτυο".
Εδώ βέβαια όλοι θυμόμαστε με ποιό τρόπο εξαφάνισε από την αγορά η Microsoft τον αξιόλογο φυλλομετρητή Netscape.

Εφαρμόζεται αυτό που λέει η φράση "όταν στον βάλτο τσακώνονται τα βουβάλια, την πληρώνουν τα βατράχια".

Άς έρθουμε στα Ελληνικά πράγματα. Θα περιγράψουμε μια μάχη λιανεμπόρων - χονδρεμπόρων.

Στην Ελλάδα υπήρχαν πολλά μικρά καταστήματα, (μπακάλικα, μανάβικα, κρεοπωλεία), που πωλούσαν τρόφιμα και λοιπά είδη. Τα καταστήματα αυτά τα τροφοδοτούσαν τοπικοί χονδρέμποροι με στολίσκους φορτηγών αυτοκινήτων.
Κάποια στιγμή άρχισαν να εμφανίζονται τα υπερκαταστήματα (supermarket). Πρώτος ήταν, νομίζω, ο Θανόπουλος και ακολούθησαν πολλοί ακόμη, Σκλαβενίτης, Βερόπουλος, κλπ.. Αυτοί άνοιξαν πολλά καταστήματα με το ίδιο όνομα, δημιουργώντας τις λεγόμενες αλυσίδες καταστημάτων λιανικού εμπορίου.
(Όταν μια αλυσίδα ανοίγει ένα νέο κατάστημα, καλεί τους προμηθευτές να φέρουν προϊόντα να το γεμίσουν. Η πληρωμή αυτών των εμπορευμάτων γίνεται κατόπιν συμφωνίας αργότερα, ας πούμε σε δυό μήνες. Επί δυό μήνες το κατάστημα λειτουργεί, γίνονται εισπράξεις, ανανεώνονται τα προϊόντα από τους προμηθευτές. Όταν αρχίσει η πληρωμή των προμηθευτών, το κατάστημα έχει εισοδεύσει πάρα πολλά χρήματα, που είναι επιπρόσθετη περιουσία της αλυσίδας. Αυτά δεν θα τα επιστρέψει ποτέ στους προμηθευτές, εκτός αν το κατάστημα κλείσει κανονικά με την αλυσίδα να λειτουργεί, οπότε αυτή θα πληρώνει επί δίμηνο. Σε περίπτωση πτώχευσης της αλυσίδας, όλα τα χρήματα χάνονται).
Άλλες αλυσίδες προτίμησαν ραγδαία αύξηση πλήθους καταστημάτων (πχ Ατλάντικ, Βερόπουλος) χωρίς αποδεδειγμένη επιτυχία, άλλες προχώρησαν με συνετό τρόπο, όπως η αλυσίδα Σκλαβενίτης που δημιουργούσε ένα νέο κατάστημα ανά εξάμηνο. Η ζημιά στα μικρά καταστήματα είχε ξεκινήσει, αφού οι αλυσίδες μπορούσαν να αγοράζουν με οικονομίες κλίμακος, και επομένως μπορούσαν να έχουν καλύτερες τιμές πώλησης. (Δεν ήσαν όμως όλοι το ίδιο καλοπληρωτές!)

Κάποια στιγμή η κυβέρνηση με ενθουσιώδη τρόπο (υπεύθυνος τότε ο κ. Στέφανος Μάνος) παρουσίασε μια νέα επένδυση στην χώρα, το Makro, που θα πωλούσε σε χονδρεμπόρους, θα ήταν δηλαδή υπερχονδρέμπορος. (Πλάκα έχουν οι λέξεις αυτές!). Πραγματικά, όσοι χονδρέμποροι μπορούσαν να παρουσιάσουν ένα τιμολόγιο από τις εργασίες τους, έπαιρναν από το Makro μια κόκκινη καρτούλα που τους έδινε το δικαίωμα να αγοράζουν από εκεί προϊόντα με χαμηλές τιμές. Στη συνέχεια πήραν κόκκινη καρτούλα και μερικοί μπακάληδες που πήγαιναν με το φορτηγάκι τους και αγόραζαν ό,τι χρειαζόταν το μαγαζί τους - και το σπίτι τους φυσικά. Τελικά, βρήκαν τρόπο και μερικοί επιτηδευματίες εκτός λιανεμπορίου να προμηθεύονται τα απαραίτητα είδη του σπιτιού από εκεί. (Είχα γνωστούς που το έκαναν αυτό, αλλά δεν μπορώ να το αποδείξω σήμερα, οπότε μπορείτε να το θεωρήσετε υπερβολή).
Όταν αντιλήφθηκαν οι αλυσίδες λιανεμπορίου ότι οι υπερχονδρέμποροι πωλούσαν και "λιανικά", δηλαδή έμπαιναν στα δικά τους χωράφια, έκαναν την αναμενόμενη κίνηση : άρχισαν να πωλούν χονδρικά σε επιχειρηματίες ("θέλετε απόδειξη ή τιμολόγιο;"), και μάλιστα άρχισαν να στέλνουν με στολίσκο αυτοκινήτων τους τις παραγγελίες στα καταστήματα. (Τώρα αυτό γίνεται και για οικίες).

Αποτελέσματα :
(1) όλοι οι ενδιάμεσοι χονδρέμποροι εξαφανίστηκαν σιγά-σιγά. Δεν μπορούσαν να ανταγωνιστούν σε τιμές τις αλυσίδες. Κρατήθηκαν για λίγο μόνο αυτοί που είχαν αποκλειστική αντιπροσώπευση κάποιου εισαγόμενου προϊόντος, μέχρι που καταργήθηκε ο θεσμός του αποκλειστικού αντιπροσώπου και μπορούσε ο καθένας να εισαγάγει ό,τι επιθυμούσε από όποια χώρα ήθελε.
(2) Όλα τα μεσαία καταστήματα χάθηκαν, και μετατράπηκαν σε υποκαταστήματα των αλυσίδων.
(3) Τα πολύ μικρά καταστήματα (η "Έβγα" της γειτονιάς, που μπορεί να έγινε και "Δέλτα" της γειτονιάς) έβαλαν όλα τα είδη για να προσελκύουν την πελατεία, αλλά η μόδα οδηγεί τους νέους καταναλωτές στα τεράστια Mall για καφέ, θέαμα, ψώνια και χαβαλέ. Η ψιλικατζού της γειτονιάς δεν μπορεί να αντέξει το ατελείωτο ωράριο εργασίας. Για τον "θάνατο του εμποράκου" έχουν γραφτεί πολλά.

Έτσι έγινε η καταστροφή του ενδιάμεσου κοινωνικού ιστού, δημιουργήθηκαν οι ψαλίδες στα εισοδήματα, και τώρα ψάχνουμε για "νοικοκυραίους" και διαπιστώνουμε ότι είναι είδος εν ανεπαρκεία.

Έτσι πατιούνται τα μικρά βατραχάκια, που δεν τα προσέχουν καν τα οργισμένα βουβάλια. Βάλτος!