Ένα λεπτό της ώρας από την Αθήνα μας

Βγαίνω από το Εθνικό Τυπογραφείο και περνάω απέναντι.
Τρεις καθισμένοι κάτω. Λέει με τρεμάμενη φωνή ο νεότερος στους άλλους : "Αλλά τώρα είμαι ανεβασμένος" και του απαντάει ο μεγάλος που είναι πετσί και κόκαλο : "Σκατά ανεβασμένος είσαι".
Στη γωνία είναι ένας διπλωμένος γονατιστός με σκυμμένο κεφάλι που ακουμπάει στην ζαρντινιέρα και κάνει την ένεση στο αριστερό χέρι του.
Όρθιοι παραδίπλα είναι ένας νεαρός με τα χέρια σηκωμένα που μετράει σε ένα γυάλινο σωληνάριο κάτι και στο πλάι μια κοπέλα περιμένει με αγωνία κρατώντας χρήματα στο χέρι της.
Στρίβω στη γωνία αριστερά προς Ομόνοια.
Βλέπω μια κοπέλα όρθια μέχρι τη μέση και η υπόλοιπη κρέμεται μπροστά σαν άδειο σακί. Τα κρεμασμένα χέρια της πλησιάζουν το έδαφος. Της πέφτουν τα τσιγάρα και δεν αντιδρά. Πάει κάποιος να την στηρίξει γιατί είναι έτοιμη να πέσει. Συνέρχεται, πιάνει το πακέτο της από κάτω και σηκώνεται να φύγει. Όλη η ταλαιπωρία του κόσμου είναι γραμμένη στο πρόσωπό της.
Πολλές κυρίες στέκονται τριγύρω σαν να κάνουν κάτι, σαν να τηλεφωνούν, σαν να θυμούνται προς τα πού πρέπει να πάνε αλλά αλλάζουν γνώμη. Είναι ντυμένες περίεργα, με φανταχτερά φορέματα που είναι μετρίως αποκαλυπτικά.
Δυο τρεις κάθονται στο πλάι με χέρια και πόδια να τρέμουν σπασμωδικά και πρόσωπα άδεια από έκφραση.
Ένας νέος από την Αφρική έρχεται από απέναντι ψάχνοντας με το βλέμμα κάπου μακριά και τον ακολουθεί μια καλοντυμένη συμπατριώτισσά του σπρώχνοντας το καροτσάκι με το μωρό της.
Στα γύρω τραπεζάκια κάποιοι πελάτες πίνουν τον καφέ τους ή τρώνε ένα τοστ. Κάποιοι κοιτάνε γύρω τους απορημένοι, κι άλλοι διαβάζουν σε εφημερίδες τα νέα.

---

Αυτό ήταν ένα σχόλιό μου στο Facebook. Και στην συνέχεια, όταν μου έγραψαν ότι περιγράφω καλά την κατάσταση, σχολίασα:

---

Εδώ βλέπεις
(1) ότι ελάχιστη ώρα χρειάζεται για να δεις και να εντοπίσεις το πρόβλημα,
(2) ότι πολλών ειδών κακότυχοι συνυπάρχουν τοπικά ίσως για αλληλοστήριξη ίσως για να επιλέγουν οι πελάτες,
(3) ότι μέσα στην απόγνωση υπάρχει και μια αμυδρή ελπίδα νεαρών ζευγαριών για το μέλλον σε ξένη χώρα,
(4) ότι ο περίγυρος (μαζί κι εγώ) συνεχίζει να ζει σαν να μην είναι και δικό του το πρόβλημα,
(5) ότι τα κυβερνητικά μέτρα που ανακοινώνονται δεν βοηθάνε μια κοινωνία που έχει πιάσει πάτο,
(6) ότι οι ταλαίπωροι έχουν επίγνωση της αθλιότητάς τους,
(7) ότι οι ένστολοι με τα ειδικά μισθολόγια (παπάδες, αστυφύλακες) λάμπουν με την απουσία τους,
(8) ότι κάτι πρέπει να γίνει για να αυξηθεί η ευτυχία των ανθρώπων, όχι ο λογαριασμός τους στην τράπεζα!