Διήγημα [Αύριο...]

Μανωλάς Εμμανουήλ (2011-04-12)

Αύριο

"Κι αν το φταίξιμο ήταν των Κινέζων και των μιμητών τους από την Αργεντινή,
όπως υποστήριξαν κάποιοι ερευνητές, για όσο ακόμη γινόταν έρευνα,
αυτό δεν μπορούσε να συζητηθεί πια αφού οι λιγοστοί επιζώντες άνθρωποι προσπαθούσαμε απεγνωσμένα να γλιτώσουμε από τους ποικιλόμορφους διώκτες μας,
άλλοι τρέχοντας να κρυφτούν σε κοντινές σπηλιές και φέρνοντας σε άμεσο αδιέξοδο την ζωή τους,
άλλοι επιδιώκοντας με θαλασσοδαρμένες σχεδίες να απομακρυνθούν από τους τόπους που το κακό συναπάντημα ήταν παραπάνω από πιθανό και βρίσκοντας ότι δεν είχε θέση γι αυτούς η απεραντοσύνη των ωκεανών,
κι εμείς που ανεβήκαμε σε αφιλόξενα βουνά για να αποφύγουμε το αναπόφευκτο,
αφού στις πεδιάδες την ημέρα τριγύριζαν λύκοι μαζί με ταύρους μαζί με άλλα επιφωτισμένα,
και μετά αναλάμβαναν δράση όλοι οι νυκτόβιοι κυνηγοί, από τα μεγάλα θηρία μέχρι τα ασήμαντα κουνούπια που,
ενώ τα θεωρούσαμε απλή ενόχληση,
είχαν παίξει τον βασικό ρόλο στο σφράγισμα της θανάσιμης καταδίκης του ανθρώπινου γένους
που νόμιζε ότι βρισκόταν ψηλά στην τροφική αλυσίδα, ότι ήταν ο κυρίαρχος του πλανήτη ίσως και μελλοντικός κατακτητής των γειτονικών κατοικήσιμων πλανητών, αλλά απέτυχε να αντιληφθεί την ζημιά που έκανε,
όχι ως συνήθως καταστρέφοντας το περιβάλλον αλλά τροποποιώντας οργανισμούς για παραγωγή νέων τροφίμων προς αντιμετώπιση του υπερπληθυσμού,
όπως έκαναν οι Κινέζοι βάζοντας ανθρώπινο DNA σε ζώα, σε αγελάδες και πρόβατα, ώστε να παράγουν ανθρώπινο γάλα και
όπως το τροποποίησαν οι Νοτιο-Αμερικάνοι προσθέτοντας και αυτο-αναπαραγόμενες βελτιωτικές μικρομηχανές επειδή πίστευαν ότι στα ζώα μόνο η αλλαγή στο γάλα θα γινόταν, κάνοντας έτσι το μέγιστο σφάλμα μιας κοντόφθαλμης επιστημοσύνης, γιατί τα ζώα με βελτιωμένη την αντίληψη άρχισαν να συνειδητοποιούν την οικτρή κατάστασή τους και να σκέφτονται με ένα είδος δαιμονικής επιφώτισης για το πώς θα μπορούσαν να απαλλαγούν από τους αφέντες με τρόπο αποτελεσματικό και μόνιμο,
όσο ακόμη οι άνθρωποι αμέριμνοι φρόντιζαν τις καθημερινές τους ασχολίες χύνοντας το αίμα τους σε εμφύλιες συγκρούσεις και διακρατικούς πολέμους διευκολύνοντας έτσι το σχέδιο των επιφωτισμένων,
που γίνονταν όλο και περισσότεροι
αφενός με την δράση των κουνουπιών που μετέφεραν αίμα με άπειρες μικρομηχανές σε οικόσιτα και άγρια ζώα και
αφετέρου με την φυσική λειτουργία της διατροφής των ζώων με σάρκες άλλων ζώων,
κάνοντας πραγματικότητα το εφιαλτικό έργο που παίχτηκε σε κάθε χώρα της Γης
με θύματα εμάς που πετρώσαμε από την έκπληξη και
ευχαριστημένους θύτες τα ζώα που μας δάγκωναν σαν λυσσασμένα, μας ξέσκιζαν με τα νύχια τους, μας κέντριζαν με δηλητήρια, μας έπνιγαν μετά χαράς μετατρέποντάς μας σε χορταστικό φαγητό, μας έμπηγαν τα κέρατά τους και μας ποδοπατούσαν αλύπητα,
παγιδεύοντάς μας με την ζωώδη επινοητικότητά τους και
εκτελώντας μας με την νεο-εκδηλωμένη ανθρώπινη χαιρεκακία τους,
από την πρώτη μέρα που ξεκίνησε η επίθεση των ζώων εναντίον του ανθρώπινου γένους, εξαλείφοντάς μας σαν φρικτή αρρώστια που βασάνιζε όλο το οικοσύστημα,
μια μέρα σαν όλες τις άλλες,
μια μέρα τόσο διαφορετική από όλες τις άλλες με περισσότερους από τους μισούς ανθρώπους σκοτωμένους από τις πρώτες ώρες,
όταν χαριτωμένα γατάκια με απαλή γούνα και
υπάκουα σκυλάκια και
πουλάκια που κάποτε πετούσαν φοβισμένα μακριά με την ελάχιστη κίνησή μας αλλά και
απρόσμενα πολλές κατσαρίδες και
χιλιάδες ποντίκια και σφήκες και
ό,τι άλλο είδος μπορείτε να φανταστείτε,
όλα μετατράπηκαν με έναν ακατανόητο συγχρονισμό σε φονικές μηχανές διαλύοντας κάθε αντίσταση με ομαδικές επιθέσεις,
φέρνοντας όλο και πιο κοντά την πραγματοποίηση του σχεδίου εξόντωσης της ανθρωπότητας,
που όταν προσπαθήσαμε να ανασυνταχθούμε και να αντιδράσουμε ήταν ήδη πολύ αργά,
είχαμε χάσει πάμπολλους φίλους και γνωστούς και
είχαμε γίνει μάρτυρες σε φρικτές θηριωδίες και
ακούγαμε από παντού στριγκλιές και βρυχηθμούς και
δεν προλαβαίναμε όχι να αμυνθούμε αλλά ούτε τους νεκρούς συγγενείς μας να θάψουμε πια,
τραπήκαμε σε άτακτη φυγή παίρνοντας λιγοστά εφόδια και πρόχειρο οπλισμό και βρισκόμαστε εδώ να σκαρφαλώνουμε αναζητώντας κάποιους ερημότοπους για να καταφύγουμε έχοντας μεν μια αμυδρή ελπίδα ότι θα αρχίσουν τα επιφωτισμένα να σκοτώνονται μεταξύ τους όπως κάναμε κι εμείς τόσους αιώνες,
αλλά και θεωρώντας σχεδόν βέβαιο πως εμείς οι λίγοι,
που επιβιώσαμε ένα μήνα μετά την αρχική επίθεση,
δεν θα ζούμε αύριο"._