Είναι καλύτερα χωρίς;

Υπήρξε εποχή που δεν μπορούσε να γίνει στην εντέλεια το μάθημα της Γεωγραφίας γιατί έλειπαν οι χάρτες. Μετά βρέθηκαν κι άλλα μαθήματα στην ίδια κατάσταση : Ιστορία, Κοσμογραφία, Σωματολογία. Τα Φυτολόγια τα φτιάχναμε μόνοι μας.
Υπήρξε εποχή με διαλυμένα σχεδιαστικά όργανα για την Γεωμετρία, με εργαστήριο Φυσικής χωρίς τους πάγκους με τις στημένες ασκήσεις, με Χημείο χωρίς αντιδραστήρια.
Πολλά από αυτά διορθώθηκαν.

Μετά μπήκαμε στην εποχή της Πληροφορικής.
Θα μπορούσαν να γίνουν παρουσιάσεις με βίντεο για χώρες, για πολέμους, για ουράνια σώματα ή για ζώα και φυτά.
Θα μπορούσαν να γίνουν εύκολα οι μαθηματικές ασκήσεις, παραστατικά τα πειράματα Φυσικής, ακίνδυνα τα πειράματα Χημείας.
Θα μπορούσαν να γίνουν ολόκληρα τα μαθήματα μέσω υπολογιστή.
Θα μπορούσαν να υποβάλλονται οι μαθητικές εργασίες μέσω διαδικτύου.
Θα μπορούσαν να είναι φορτωμένα τα βιβλία σε φορητούς υπολογιστές.
Θα μπορούσε να έχει ο κάθε μαθητής το δικό του μηχάνημα και να είναι όλα συνδεμένα σε δίκτυο και να μπορούν να βλέπουν, ελεγχόμενα, το διαδίκτυο.

Στο χρονικό αυτό σημείο κάποιος πρότεινε μια λύση εκτός αγοράς - να φτιαχτεί κάτι από την αρχή με κέντρο το παιδί που μαθαίνει, και με μικρό κόστος ώστε οι κυβερνήσεις να μπορούν να το δίνουν δωρεάν αντί να δίνουν βιβλία. («Είναι ένα εκπαιδευτικό έργο, όχι ένα έργο για φορητούς υπολογιστές» — Nicholas Negroponte)

Πολλοί είπαν ότι αυτό ήταν ανέφικτο.
Αυτοί που είχαν την ιδέα δούλεψαν στο έργο OLPC, επινόησαν πολλά νέα πράγματα (νέες οθόνες αυτορυθμιζόμενες για να παραμένουν ευανάγνωστες σε λιακάδα ή σε σκοτάδι, νέες μπαταρίες για αυτονομία 11 ωρών, κλπ) και παρουσίασαν τον υπολογιστή XO με δικά του λειτουργικό σύστημα, ανοικτό λογισμικό και επικοινωνία στο διαδίκτυο.
Πολλοί εθελοντές τα μετέφρασαν στην γλώσσα τους (και στα Ελληνικά).
Κάποιες χώρες είδαν την μεγάλη ευκαιρία και εξόπλισαν τους μικρούς μαθητές τους με το νέο εργαλείο της εκπαίδευσης.

Οι μεγάλες εταιρείες είδαν το XO ως απειλή και το πολέμησαν. Ήταν μάλλον το χαμηλό κόστος (ούτε 200 ευρώ) που τους ανησύχησε, σε εποχή που πωλούσαν τα φορητά σε πενταπλάσια τιμή.
Φτιάχτηκαν από τις διάφορες εταιρείες μικρά φορητά συστήματα, που να επικοινωνούν με το διαδίκτυο (όχι δωρεάν!) και να έχουν μέγεθος συνηθισμένου βιβλίου. Αυτά δεν συγκρίνονται με το XO, αλλά προτάθηκαν ως σχολικά βοηθήματα (δεν σχεδιάστηκαν να είναι!).

Τι κάνουμε στην Ελλάδα;
Έχουμε σηκώσει τα μανίκια και δουλεύουμε με τα νέα εργαλεία υλικού και λογισμικού; Όχι!
Αγοράζουμε από τις εταιρείες τα "λεμόνια" και τα δίνουμε στα παιδιά; Πέρυσι ναι, φέτος όχι!
Προκρίνουμε ότι χωρίς αυτά τα εργαλεία θα έχουμε ήσυχο το κεφάλι μας; Ναι! Όλα θα λυθούν με τους "πάμφθηνους" διαδραστικούς πίνακες και με δέκα φορητά σε έναν φοριαμό στο σχολείο.

Διαβάστε και μια σχετική ανάρτηση εδώ : [Γιάννης Σαλονικίδης - Δεν θα πάρουν laptop οι μαθητές της Α' Γυμνασίου].

Άσκηση : Θα μπορούσαμε να έχουμε ξεκινήσει την κατασκευή των χιλιάδων XO, που τοποθετούνται σε διάφορες χώρες, στην χώρα μας, σε ένα νέο βιομηχανικό κλάδο; Έχουμε τεχνογνωσία;

Μικρή βοήθεια :
Θυμάμαι ότι υπήρχε στην Θεσσαλονίκη η καλή εταιρεία Μακεδονικά Ηλεκτρονικά ΑΕ. (Υπάρχει σήμερα μια μετεξέλιξή της, Μακεδονικά Περιφερειακά ΑΕ). Από εκεί έφυγε ο Μιχαήλ Μπλέτσας αναζητώντας καλύτερη τύχη στο εξωτερικό.
Είναι από τα πρώτα στελέχη του έργου OLPC που έκαναν το XO πραγματικότητα.