Tango Serenissimo

Δεν θέλω ακόμη να μιλήσω για τα γεγονότα της ζωής μου που σχετίζονται με την ημερομηνία 17 Νοέμβρη. Για να απομακρύνω την σκέψη μου από τα δυσάρεστα, λέω να ασχοληθώ λίγο με την ποίηση.

Αρχίζω λοιπόν τις σχετικές με ποίηση αναρτήσεις με ένα ποίημα που μου χάρισε στις 04-07-2009 ο φίλος Γιώργος Κεντρωτής (Καθηγητής Ιονίου Πανεπιστημίου, ποιητής, μεταφραστής).
Βρισκόμασταν στο Συμπόσιο Ποίησης της Πάτρας. Η εκδήλωση κράτησε από 02 μέχρι 05 Ιουλίου 2009 και το θέμα της ήταν [Το Μοντέρνο στην Ποίηση].
Αυτή ήταν η 29η φορά που το Συμπόσιο Ποίησης υπηρετούσε τον αρχικό του στόχο, να μελετήσει τα γλωσσικά και ιδιαίτερα τα ποιητικά ζητήματα. Θα μιλήσουμε άλλη φορά για τα Συμπόσια Ποίησης.

Ο Γιώργος άρχισε να γράφει σε ένα έντυπο του Συμποσίου ένα κατεβατό με ιδιαίτερα γράμματα, αν και όχι τόσο ξεχωριστά όπως του Γιάννη Ρίτσου. Σκέφτηκα ότι ετοιμάζει την επόμενη ερώτηση για τους ομιλητές, ή κάποιο θέμα για το ποιητικό του ιστολόγιο [Το Αλωνάκι της Ποίησης] (που σήμερα βρίσκεται στις 3999 αναρτήσεις!!).

Τελικά έγραψε [Στον φίλο Εμμ. Μανωλά] και μου έδωσε το παρακάτω ποίημα, στο οποίο μπορείτε να θαυμάσετε την γλώσσα και την πολυσχιδή εξέλιξη.

TANGO SERENISSIMO

Ο δόγης ρίχνει στην Αδριατική το δαχτυλίδι
και το μπουλούκι οι γλάροι βουρ βουτάνε να το χάψουν.
Φωτόνια στην ατμόσφαιρα βυθίζονται εν είδει
περιστεριών στην άλμη, εκεί που πέφτουνε να κλάψουν
τα χνώτα del scirocco pigro τις τεμπέλες αύρες
κι οι βράχοι αριστερά-δεξιά σφυρίζουν ράκη τόνων
μιας μουσικής με αφρούς και μαύρες
φωτιές : οικόσημα απογόνων.

Αγόνους δρέπει επαίνους η ξανθή Γαληνοτάτη·
μα είν' όντως αινετοί οι Ενετοί (παρετυμολογία
ακούγεται - δεν είν' ωστόσο), αφού καβάλα στο άτι
του ανέμου, στων πανιών το γούβωμα μι' αναλογία
θεσπίζουν μυστικών και αποκεκαλυμμένων όρων
μιας σύμβασης λεόντειας με τα έθνη των ναυτίλων.
(Τό 'πε ο Γκολντόνι κατά κόρον
στον ίσκιο των φοινικοφύλλων.)