Διήγημα [Μια μέρα στο Πήλιο]

Μανωλάς Εμμανουήλ, 01/08/1992  

(Το διήγημα έχει δημοσιευτεί στο φανζίν «Ανδρομέδα» του Χρήστου Λάζου).

             Μια μέρα στο Πήλιο

Ενότητα πρώτη,

(Σκέψεις πάνω στον βράχο).

ΚΑΘΙΣΜΕΝΟΣ ΣΤΟΝ ΒΡΑΧΟ που είναι αριστερά στην παραλία του Μυλοπόταμου παρακολουθούσα τα κύματα που ετοιμαζόντουσαν να ξανα-ορμήσουν.

Κάθε φορά που το κύμα ορμούσε νόμιζα πως ο βράχος θα τρανταχτεί.

Κάθε φορά το κύμα έσπαζε σε μυριάδες σταγόνες που ακολουθούσαν παραβολικές τροχιές ξαναγυρίζοντας στην θάλασσα.

Ήμουν πολύ κοντά και όμως το νερό δεν με άγγιζε.

Έμεινα για αρκετή ώρα στο σημείο αυτό και μέσα σε όλη αυτή την αντάρα ένιωσα πως ηρεμούσα.

ΤΟ ΒΟΥΝΟ ΠΗΛΙΟ, πίσω μου, συνέχιζε να είναι κατάφυτο, όπως ήταν χιλιάδες χρόνια τώρα.

Τα νερά έτρεχαν βιαστικά μέσα στο λιοπύρι για να ποτίσουν τις διψασμένες ρίζες.

Απειράριθμες αλλαγές γίνονταν επί αμέτρητα χρόνια, κι όμως η εικόνα που παρουσίαζε η φύση είχε κάτι το αμετάβλητο.

Πόσα χρόνια χρειάζονται τα χοντρά βότσαλα μιας παραλίας για να γίνουν ψιλή άμμος;

Πόσα κύματα χρειάζεται να έρθουν και να ξανα-έρθουν για να σπάσει ο βράχος που ήμουν επάνω του καθισμένος;

Θα ήταν πολύ ενδιαφέρον να παρακολουθήσει κανείς όλα αυτά να γίνονται ταξιδεύοντας μέσα στον χρόνο προς το μέλλον...

Εγώ πάντως βρίσκω πολύ περισσότερο ενδιαφέρον το να μπορέσει κανείς να δει την αμμουδιά να γίνεται παραλία με βότσαλα, κι αυτά με την σειρά τους να ενώνονται σε έναν μεγάλο βράχο που θα στέκει ακλόνητος για χιλιάδες χρόνια.

Αν προχωρούμε προς το μέλλον, βλέπουμε τα θραύσματα να σκορπίζονται τυχαία, ενώ αν προχωρούμε προς το παρελθόν, βλέπουμε τα κομμάτια να κινούνται σαν να έχουν σκοπό να γίνουν μέρος μιας μεγαλύτερης δομής, σαν να είναι οργανωμένα, σαν να έχουν κάποια πληροφορία για το τι θέλουν τελικά να πετύχουν.

Αυτός ακριβώς είναι ο λόγος που βρίσκω πιο ενδιαφέρον το ταξίδι προς το παρελθόν. Και αν συνεχίσουμε αρκετά το ταξίδι προς τα πίσω και όλα τα κομμάτια στο σύμπαν ενωθούν, ποια θα είναι η τελική οργανωμένη και ευμεγέθης δομή που θα δούμε;

Έχω κάποιες ιδέες, αλλά δεν είναι της στιγμής. Αυτό που σκέφτομαι τώρα είναι όλη η προετοιμασία που έχω κάνει.

ΣΤΡΙΜΩΓΜΕΝΟΣ ΜΕΣΑ ΣΤΗΝ χωροκάψα ταξίδεψα για να εντοπίσω τον σωστό χρόνο.

Και ξεκαθαρίζω τι εννοώ λέγοντας σωστό χρόνο. Οι παλιότεροι επιστήμονές μας είχαν διαπιστώσει ότι ο χρόνος δεν αλλάζει με την ίδια ταχύτητα στα διάφορα σημεία του χώρου. Με μετρήσεις που έγιναν σε μεσογαλαξιακές περιοχές και σε περιοχές κοντά σε τεράστιες συγκεντρώσεις ύλης, αποδείχτηκε ότι διαφέρει από σημείο σε σημείο η πρώτη παράγωγος του χρόνου.

Με άλλα λόγια, αλλού ο χρόνος κυλάει γρήγορα, αλλού καθυστερεί.

Τα ακριβέστατα όργανα που χρησιμοποιήθηκαν για τις μετρήσεις αυτές ήσαν χρονόμετρα στοιχείου-1, που το ξέρετε ως υδρογόνο, με ακρίβεια ένα στο ένα τετράκις εκατομμύριο (ένα δια δέκα στην δέκατη πέμπτη δύναμη).

Εγώ όμως δεν δέχτηκα ποτέ πως ο χρόνος, στην κατεύθυνση που αλλάζει, έχει μόνιμη φορά.

Αφιέρωσα την ζωή μου στο να αποδείξω, όχι με θεωρίες αλλά με έργα, πως η ροή του χρόνου είναι αντιστρέψιμη. Έτσι κατασκεύασα την συσκευή αντιστροφής που θα γύριζε τον χρόνο προς τα πίσω επενεργώντας σε μια συγκεκριμένη περιοχή του χώρου.

Έλεγξα επανειλημμένα τους υπολογισμούς μου για να είναι οπωσδήποτε ακριβείς και πραγματοποίησα τον Αντιστροφέα με μια κατασκευή ευαίσθητη όσο και αξιοθαύμαστη.

Ουσιαστικά πέτυχα έναν επιστημονικό και τεχνικό άθλο, γιατί αντιμετώπισα και αντιξοότητες από συναδέλφους ερευνητές και κατασκευαστικά προβλήματα.

Βέβαια έκανα και συμβιβασμούς σχετικά με την καταναλισκόμενη ενέργεια, αλλά αυτό θα επηρέαζε μόνο τον όγκο του χώρου που θα βρισκόταν κάτω από την επίδραση της συσκευής.

Και τελικά ο Αντιστροφέας δεν δούλεψε.

Έπρεπε να το περιμένω;

Ναι, υπάρχει δίκιο στην άποψη αυτή, όμως όχι γιατί είναι λαθεμένος ο βασικός συλλογισμός. Δεν είναι αλήθεια ότι ο χρόνος κινείται πάντα προς την ίδια φορά. Αυτό το πιστεύω και πλησιάζει η ώρα της πειραματικής απόδειξης.

Αυτό που έγινε αιτία να μη δουλέψει η συσκευή μου είναι πως ήταν υπερβολικά ευαίσθητη στον ρυθμό αλλαγής του χρόνου.

Μελετώντας βαθύτερα το πρόβλημα, κατέληξα στο συμπέρασμα πως έπρεπε να πειραματιστώ με την συσκευή αντιστροφής σε χώρο με υλική πυκνότητα αυστηρά περιορισμένη μέσα σε όρια που τα υπολόγισα.

Έτσι ξεκίνησα για να εντοπίσω μια τέτοια περιοχή, ψάχνοντας πρώτα στο ηλιοσύνολο που βρίσκονται οι δικοί μας πλανήτες και μετά σε άλλα ηλιοσύνολα.

Δεν με απασχολεί πολύ το πέρασμα του χρόνου, γιατί ταξιδεύω με χωροκάψα, που κινείται με μεγάλη ταχύτητα στον χώρο και μικρή ταχύτητα στον χρόνο.

Όλο το ταξίδι γίνεται με την βοήθεια του φωτολογιστή μου. Πέρα από το ότι έχει γνώσεις για πάμπολλα θέματα, έχει την δυνατότητα να αποσπά νέες πληροφορίες από οποιοδήποτε υλικό του δοθεί για ανάλυση, με ειδικότητα στο ζωντανό υλικό. Αναλύει γενετικούς κώδικες, παρουσιάζει διαγράμματα ανάπτυξης, μεταλλαγές, μνήμες, τα πάντα.

ΈΡΙΞΑ ΜΙΑ ΜΑΤΙΑ στον Αντιστροφέα σήμερα το πρωί και δεν είναι ακόμα έτοιμος, γιατί δεν μπορεί να ξεπεράσει την αντίσταση της ροής του χρόνου.

Φέρνω στον νου μου ό,τι έμαθα για τον πλανήτη αυτόν και σκέφτομαι ότι ίσως είναι εφικτή μια σημαντική προσαρμογή, ώστε να μπορέσει η συσκευή να δουλέψει.

Ενότητα δεύτερη,

(Απόσπασμα ανάλυσης υλικού από τον καταγραφέα πληροφοριών).

ΌΤΑΝ ΔΕΝ ΕΙΧΑ καμιά γνώση, ο κόσμος δεν υπήρχε. (Τουλάχιστον δεν υπήρχε για μένα).

Ο κόσμος είναι όλα τα άλλα και εγώ μαζί. Αρχική μου αντίληψη ήταν η αίσθηση του εαυτού μου και πίστευα ότι εγώ ήμουν το σύμπαν. Με τις πρώτες εξωτερικές νύξεις υποψιάστηκα ότι υπάρχει κόσμος έξω από μένα. Υπήρχαν αλληλουχίες επιδράσεων που δεν προέρχονταν από μένα.

Έπαιρνα τροφή και αναπτυσσόμουν και καθεμιά μεταβολή είχε αρχή, είχε διάρκεια, είχε τέλος. Κάθε μεταβολή σηματοδοτούσε ότι περνούσε ο χρόνος.

Όσα μάθαινα για τον κόσμο γίνονταν περισσότερα όσο περνούσε ο χρόνος.

Οι εσωτερικές μεταβολές μου και οι εξωτερικοί ερεθισμοί με ανάγκασαν να αναθεωρήσω πολλές φορές αυτά που πίστευα ότι ήσαν σωστά.

Όσο σκέφτομαι όλα αυτά που μου συμβαίνουν, τόσο μεγαλώνει και ο κόσμος. Ο κόσμος είναι αυτά που σκέφτομαι. (Θα ήταν κάτι άλλο, αν μπορούσα να σκεφτώ αυτό το κάτι άλλο, όμως σκέφτομαι όσα γνωρίζω και δεν είναι δυνατό να σκεφτώ κάτι άλλο).

Όσο συνεχίζω να μαθαίνω, συμπεραίνω ότι ο κόσμος που έχω γνωρίσει δεν είναι ίδιος με τον κόσμο που υπάρχει. Αφού εγώ μεταβάλλομαι, είτε υλικά είτε πνευματικά, και αφού μεταβάλλεται και ο κόσμος που έχω ήδη γνωρίσει, το ίδιο πρέπει να μεταβάλλεται και ο κόσμος που μου είναι άγνωστος ακόμη.

Δεν έχω στοιχεία για να σκεφτώ τις κατάλληλες σκέψεις για κάθε πράγμα που υπάρχει. (Φαντάζομαι ότι μπορεί να σκεφτεί κανείς και πράγματα που δεν υπάρχουν ή που δεν μπορεί να εντοπίσει αν υπάρχουν).

Κάθε σκέψη που κάνω όμως, γίνεται μέρος του κόσμου που γνωρίζω, αφού είμαι μέρος αυτού του κόσμου, αλλά δεν μπορώ να κρίνω αν ο κόσμος αυτός πλησιάζει τον πραγματικό κόσμο ή αν απομακρύνεται.

Αναρωτιέμαι, μέχρι πότε θα συνεχίσω να μαθαίνω;

ΒΑΖΩ ΤΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ σε μια σειρά για να διευκολύνω τους συλλογισμούς μου.

Αρχή της ύπαρξής μου δέχομαι την στιγμή της πρώτης μου σκέψης.

Προτού φτάσω στο σημείο να μπορώ να σκέφτομαι πρέπει να ήμουν μέρος κάποιας άλλης οντότητας, αφού τίποτα δεν λειτουργεί χωρίς κάποιες βασικές προϋποθέσεις. (Πώς να λειτουργήσεις αν δεν υπάρχεις;)

Αν υπάρχει ιδιαίτερη αιτία για την ξαφνική δημιουργία της δικής μου ύπαρξης την συγκεκριμένη στιγμή, δεν την γνωρίζω.

Την αρχή της άλλης οντότητας, σκεπτόμενης ή όχι, από την οποία προέρχομαι, δεν την γνωρίζω επίσης. Ίσως η αρχή της είναι όμοια με την αρχή μου, όμως αυτή η υπόθεση με οδηγεί σε ένα πρόβλημα χωρίς ορατή λύση.

Στην αρχή της ύπαρξής μου ο γνωστός μου κόσμος ήταν μικρός, αφού έπιανα μικρό χώρο και υπήρχα λίγο χρόνο. Αυτό το αντιλήφθηκα αρκετά αργότερα, όταν ξανοίχτηκαν μπροστά μου απεριόριστες και οι τέσσερις διαστάσεις.

Όμως στην αρχή, περιορισμένο στην διερεύνηση του εαυτού μου, σφιγμένο ανάμεσα στους δικούς μου, δεν γνώριζα, δεν μπορούσα να αντιληφθώ, πως ο κόσμος ήταν πιο μεγάλος από όσο εγώ ένιωθα, πως υπήρχε ακόμη κι όταν δεν ήξερα πως υπάρχει, κι όταν εγώ δεν υπήρχα.

Εγώ αρχή είχα, διάρκεια έχω, και αναρωτιέμαι πώς θα αντιληφθώ ότι έχω και τέλος.

ΠΡΟΧΩΡΗΣΑ ΣΤΟΝ ΧΡΟΝΟ τρεφόμενο από τον δεσμό που διατηρούσα με τον γονιό μου. Μέσα από τον δεσμό αυτόν έπαιρνα την τροφή που βοηθούσε το σώμα μου να μεγαλώνει.

Το πνεύμα μου άρχισε να εντοπίζει τις απαντήσεις στις αρχέγονες ερωτήσεις. Έφταναν οι πρώτες ιδέες όπως έφταναν και οι πρώτοι χυμοί.

Βρήκα βέβαια σημαντικές δυσκολίες στην κατανόηση των αφηρημένων εννοιών, όσο μου έλειπαν τα παραδείγματα.

Αν παρατηρήσει κανείς ότι ο χώρος αλλάζει με την πάροδο του χρόνου, ίσως να αναρωτηθεί αν ο χρόνος κυλάει διαφορετικά σε κάποιον άλλο χώρο. Τι απάντηση μπορεί να γίνει αποδεκτή σε ένα ερώτημα σαν κι αυτό;

Μπορεί κανείς να δέχεται χωρίς αιτιολόγηση και χωρίς διευκρινίσεις οτιδήποτε;

Προχωρώντας στον χρόνο συνάντησα παραδείγματα για τις ιδέες που γεννήθηκαν μέσα μου και ένιωσα τις αλλαγές με το σώμα μου.

Από τότε που κατάλαβα τον εαυτό μου μέχρι σήμερα, η κινητικότητα των στοιχείων που με περιβάλλουν και με απαρτίζουν αυξήθηκε και μειώθηκε και πάλι άλλαξε με παρόμοιο τρόπο πολλές φορές. Ο χώρος έγινε πιο ζεστός και άλλοτε πιο ψυχρός, και η θερμοκρασία του άλλαξε όπως αλλάζουν οι εποχές, όπως αλλάζει η ευκολία με την οποία κυκλοφορούν οι χυμοί στο σώμα μου.

Όπως προχωρούσα στον χρόνο, παρατήρησα ότι η ζωή μου έχει έναν ρυθμό αργό μα σταθερό, μια μόνιμη αυξομείωση λειτουργιών, μια ταλάντωση ερεθισμάτων και αποκρίσεων.

Στον ρυθμό αυτό μπορώ να ξεχωρίσω δυο φάσεις, που η μια διαδέχεται την άλλη, όπως ακριβώς η ημέρα κυνηγιέται με την νύχτα.

Μέσα στην κύμανση των μεταβολών αυτών υπάρχει κι άλλος ρυθμός, τόσο αργός που είναι ανεπαίσθητος. Μπόρεσα να τον ξεχωρίσω παρατηρώντας πολύ προσεκτικά και συσχετίζοντας στοιχεία που μάζεψα σε πολύ μεγάλο χρονικό διάστημα.

Η παρατηρητικότητά μου οξύνεται συνέχεια και σε κάθε φάση νιώθω περισσότερες λεπτομέρειες, προλαβαίνω να αντιληφθώ περισσότερες καταστάσεις.

Σχετικά με την εμπειρία μου, ο χρόνος περνάει πιο αργά, όσο αναπτύσσομαι στον χώρο.

ΠΡΟΣΠΑΘΩ ΝΑ ΣΚΕΦΤΩ αντικειμενικά, γιατί μου έχει δημιουργηθεί η απορία "πώς αυτά που σκέφτομαι βγαίνουν αληθινά στην ζωή;", δηλαδή "πώς η φτωχή μου εμπειρία με βοηθάει να προβλέψω καταστάσεις, πώς με βοηθάει να σχηματίζω θεωρίες που επαληθεύονται στην πραγματικότητα;"

Αυτή η προσπάθεια, αντικειμενικής θεώρησης της συλλογιστικής διαδικασίας, με οδήγησε στο συμπέρασμα πως υπάρχουν μόνο δυο εναλλακτικοί δρόμοι σκέψης, δυο πιθανές απαντήσεις.

Η μια άποψη είναι ότι δεν είμαι σε θέση να αντιληφθώ την πραγματικότητα.

Αυτά που σκέφτομαι δεν γίνονται πραγματικά, νομίζω ότι γίνονται.

Αυτό σημαίνει ότι η μορφή του κόσμου, όπως τον σκέφτομαι, απομακρύνεται από την μορφή του πραγματικού, του υπαρκτού έξω κόσμου.

Η άλλη άποψη είναι ότι δεν είμαι σε θέση να σκεφτώ, δηλαδή με τις δικές μου νοητικές διεργασίες να οδηγήσω έναν συλλογισμό στο συμπέρασμά του.

Αυτά που γίνονται νομίζω ότι τα σκέφτομαι, δηλαδή η σκέψη δεν γίνεται πριν από τα γεγονότα αλλά υπάρχει μόνο αντίληψη της πραγματικότητας που μου φαίνεται ότι είναι δική μου σκέψη.

Με αυτή την εκδοχή βγάζω το συμπέρασμα ότι ο κόσμος που υπάρχει πλησιάζει να γίνει ίδιος με τον κόσμο που έχω γνωρίσει.

Και ξαφνικά, σε μια απρόσμενη στιγμή, όταν οι δυο δρόμοι μου φαίνονταν δυο και μοναδικοί, αποκρυσταλλωμένοι και ξεχωριστοί, νοηματικά βατοί και χρονικά αναλλοίωτοι, ξανοίχτηκε μπροστά μου και τρίτη εκδοχή, τρίτη ερμηνεία της πραγματικότητας που ξεθεμελίωσε την δίτιμη λογική μου.

Μέχρι τώρα πίστευα πως η ροή της σκέψης διχαλωνόταν, κάτι είναι ή δεν είναι, και να που δεν αποκλείεται να υπάρχει και τρίτη άποψη των σχετικών φαινομένων, τρίτη οπτική γωνία για τα πράγματα, τρίτη εξήγηση του κόσμου.

Η νέα άποψη είναι τόσο συνταρακτική, που απορώ πώς την σκέφτηκα!

"Οι σκέψεις που κάνω δεν είναι όλες δικές μου. Μου στέλνουν σκέψεις άλλα πλάσματα με περισσότερη εμπειρία και σωστότερες θεωρίες για την ζωή και τον κόσμο".

Αναλύοντας σε πρώτη φάση την ιδέα αυτή, προκύπτει ότι αν πραγματικά υπάρχουν άλλα πλάσματα που μου στέλνουν σκέψεις, δεν έπρεπε να απορήσω για το πώς την σκέφτηκα. Δεν έκανα εγώ την σκέψη για την διανοητική επικοινωνία, τα άλλα πλάσματα μου μετάδωσαν την ιδέα πως υπάρχουν. Δεν έφτασα στο συμπέρασμα μετά από κάποιον συλλογισμό, απλά η σκέψη έφτασε ώριμη σε μένα.

Σίγουρα χρειάζεται πολύ περίπλοκη ανάλυση για να μπορέσει κανείς να εντοπίσει σε ποιόν ανήκει μια συγκεκριμένη σκέψη ή μια σειρά σκέψεων. Ίσως μάλιστα είναι αδύνατο να εξακριβωθεί ποιος είχε την πρώτη σκέψη. Και μια σειρά σκέψεων μπορεί να ανήκει σε πολλά πλάσματα ταυτόχρονα.

Μήπως η σκέψη, η γνώση και τελικά ο κόσμος όπως τον ξέρουμε είναι μια συλλογική διεργασία;

ΜΕ ΤΟ ΠΕΡΑΣΜΑ του καιρού οι τρεις απόψεις έπαψαν να έχουν διακριτά σύνορα, οι τρεις κοσμοθεωρίες άρχισαν να αλληλοπλέκονται. Έχω όψιμη αντίληψη γεγονότων, κάνω πρώιμες σκέψεις που μετά μετουσιώνονται σε πραγματικότητα και δέχομαι απόψεις από άλλους.

Όλα μαζί και το καθένα ξεχωριστά. Και όλα αυτά που συλλογίζομαι καταλαβαίνω από νεότερες εξωτερικές επιδράσεις πως τα νιώθουν και τα μοιράζονται οι δικοί μου.

Ψάχνω για την αλήθεια, όποια κι αν είναι.

Γνωρίζοντας τον κόσμο θα γνωρίσω και τον εαυτό μου.

Στην πορεία μου, τώρα που είμαι μέλος μιας ευρύτερης ολότητας, έχω ένα συναίσθημα ευχαρίστησης, μια συντροφική αγαλλίαση. Έχω ταυτόχρονα ένα σύνδρομο πληγωμένου εγωισμού, που δεν είμαι εγώ που δίνω όλα τα προβλήματα και όλες τις απαντήσεις. Αυτό όμως υποχωρεί όσο μαθαίνω περισσότερα, γίνεται ένα μικρό ποσοστό, αμελητέο όσο πιο σπουδαία θέματα τραβούν την προσοχή μου και με συναρπάζουν.

Οι δικοί μου μοιράζονται μαζί μου έναν πλούτο ιδεών και συναισθημάτων.

Μαθαίνω για Αγάπη - Αδιαφορία – Μίσος, για Φιλία - Ουδετερότητα – Εχθρότητα, για Ευχαρίστηση - Απάθεια - Δυσαρέσκεια, για Χρησιμότητα - Αχρηστία - Ανωφέλεια, για Αυτοδυναμία - Συλλογικότητα - Εξάρτηση.

Μαθαίνω για Αθανασία - Ζωή - Θάνατο, για Ανυπαρξία - Ιδέα - Υλική ύπαρξη.

Μαθαίνω πως αυτά που υπάρχουν, είτε είναι υλικές δομές είτε είναι πνευματικές οντότητες, έχουν ακραίες περιπτώσεις και ενδιάμεσες διαβαθμίσεις.

Όλα έχουν Έναρξη - Διάρκεια - Τέλος, άσχετα με το γεγονός ότι ορισμένα δεν έχουν ακόμη τελειώσει, ή ότι άλλα αναμένονται (πόσο σίγουρο είναι;) να αρχίσουν.

ΠΡΟΧΩΡΩΝΤΑΣ ΣΤΟΝ ΧΡΟΝΟ συνειδητοποίησα ότι πλησίαζα την εποχή ορόσημο που θα γνώριζα την ανεξαρτησία. Δεν θα είχα περιορισμό στον χώρο ζωής μου και ο σύνδεσμος με τον γονιό μου δεν θα με κρατούσε πια. Μετά τον αποχωρισμό μου θα κυκλοφορούσα ελεύθερο στον αέρα.

Ο αέρας είναι ένα απεριόριστο στοιχείο γύρω μου, διαφορετικό από αυτό που αποτελεί το σώμα μου και το σώμα των δικών μου.

Είναι αληθινά πολύ παράδοξο στοιχείο ο αέρας. Δεν φαίνεται να έχει ζωή και σκέψη, όμως έχει κίνηση και αλλαγή που την νιώθω σε όλη την επιφάνειά μου.

Αυτό με είχε προβληματίσει παλιότερα, γιατί είχα συνδέσει την μεταβολή στον χωροχρόνο με την ίδια την ζωή, κρίνοντας από μένα και τους δικούς μου.

Είναι πια φανερό πως δεν έκρινα με σωστά στοιχεία.

Η σκέψη "Ζωή σημαίνει κίνηση" δεν είναι αντιστρεπτή.

Πρέπει να θυμάμαι πως υπάρχουν συλλογισμοί που ρέουν προς μια κατεύθυνση μόνο, όπως ρέει σε μια κατεύθυνση και ο χρόνος.

Έτσι σκέφτομαι, (και συνεπώς) ζω και αναπτύσσομαι, (και συνεπώς) κινούμαι μέσα στον αέρα, που κινείται, αλλά δεν ζει, ούτε σκέφτεται.

Μέσα του έχει ζωντανά πλάσματα που περιφέρονται, όχι τα όμοιά μου που έχουμε τον ίδιο γονιό ή όμοιους γονιούς, αλλά τελείως διαφορετικά πλάσματα.

Είναι εντυπωσιακή η ποικιλομορφία των πλασμάτων. Μερικά με επισκέφτηκαν, άγγιξαν το σώμα μου και έφυγαν πάλι. Μου ήρθε μια σκέψη, πως θα μπορούσαν να χρησιμοποιήσουν το σώμα μου ως τροφή.

Ξέρω τι είναι φόβος, μα δεν φοβήθηκα.

Δεν κατάφερα να μάθω αν τα πλάσματα του αέρα είχαν σκέψη. Κάθε προσπάθεια για επικοινωνία μαζί τους δεν έφερε αποτέλεσμα.

Οι δικοί μου, που αντιλήφθηκαν την απόγνωσή μου, μου εξήγησαν πως η ζωή έχει πολλές μορφές και καθεμιά έχει την δική της νοοτροπία. Η πολυμορφία αυτή χαρακτηρίζεται από έλλειψη επικοινωνίας ανάμεσα στα πλάσματα που μοιράζονται τον ίδιο χωροχρόνο, από μια ασυνεννοησία που δεν έπρεπε να με στενοχωρεί.

Ήταν απλά μια αλήθεια της φύσης που έπρεπε να δεχτώ.

Είμαστε όλοι γείτονες που ο ένας δεν γνωρίζει την γλώσσα του άλλου.

Πόσο θα 'θελα να δώσω σε κάποιον από τους ξένους αυτά που ξέρω και που νιώθω!

Πόσο θα 'θελα κάποιος να μου μάθει όσα δεν ξέρω και όσα δεν έχω νιώσει!

ΚΑΙ ΚΑΠΟΤΕ ΑΠΟΣΠΑΣΤΗΚΑ από τους δικούς μου, ζώντας μονάχο στον αέρα, χωρίς ανάγκη τροφής, χωρίς πνευματική καθοδήγηση.

Πηγαίνοντας από δω κι από κει παρατήρησα πως ο ρυθμός με τις δυο φάσεις, που κυριαρχούσε μέχρι τώρα στη ζωή μου, υπήρχε και στον χώρο γύρω μου. Η μια φάση συσχετιζόταν με φως και ζέστη, η άλλη έφερνε σκοτάδι και κρύο.

Φαίνεται πως ο ρυθμός αυτός διαποτίζει την συμπεριφορά του κόσμου όλου.

Ο αέρας με βοήθησε να απομακρυνθώ, με ταξίδεψε σε αφάνταστα διαφορετικά μέρη και κάποτε ησύχασε.

Ήξερα πως δεν είχα τρόπο να κινηθώ μόνο μου, αλλά πάντα μέχρι τώρα χρησιμοποιούσα ως μεταφορικό μέσο τον αέρα. Τώρα που ο αέρας έμενε σχεδόν ακίνητος, πάντως χωρίς δύναμη να με σηκώσει, εγώ δεν είχα καμιά δυνατότητα μετακίνησης.

Μήπως αυτό θα έφερνε και τον θάνατό μου;

Ζωή σημαίνει κίνηση. Εγώ σκεφτόμουν, άρα ζούσα, και αφού ζούσα έπρεπε να κινηθώ.

Δεν μπορούσα να εμπιστευτώ τον αέρα, που άλλωστε δεν φαινόταν πρόθυμος να με βοηθήσει άλλο, δεν ένιωθε την αγωνία μου.

Αν δεν ήθελα να τελειώσει η ζωή μου εκεί που βρισκόμουν, έπρεπε να μετακινηθώ.

Υπάρχει κανείς που να μπορεί να βοηθήσει;

ΣΚΟΤΑΔΙ ΚΑΙ ΚΡΥΟ.

ΦΩΣ ΚΑΙ ΖΕΣΤΗ.

ΣΚΟΤΑΔΙ ΚΑΙ ΚΡΥΟ.

Ενότητα Τρίτη,

(Στο εργαστήριο της χωροκάψας)

ΆΠΛΩΣΑ ΤΟ ΧΕΡΙ μου και έβγαλα μέσα από τον καταγραφέα πληροφοριών το μισοπεθαμένο φύλλο. Μου είχε δώσει σημαντικές πληροφορίες για μέρος της ζωής του πλανήτη που βρίσκομαι.

Τα φυτά έχουν δυνατότητες για αποθήκευση πληροφοριών σχεδόν απεριόριστες, δεν ξεχνούν όπως τα ζώα. Έτσι συμπυκνώνουν εμπειρία αιώνων και την δίνουν όλη σε κάθε κλαδί, λουλούδι, φύλλο, όσο σύντομη ζωή κι αν έχει αυτό.

Σίγουρα έχετε αισθανθεί δέος μπαίνοντας μέσα σε πυκνό δάσος και πάμπολλες σκέψεις σας έχουν πλημμυρίσει.

Σ' ένα βουνό σαν το Πήλιο, και μόνο να περπατήσεις κάτω από τις πυκνές φυλλωσιές, γίνεσαι σοφότερος.

Άφησα το φύλλο έξω από την χωροκάψα μου.

Δεν είναι σκόπιμο να εμποδίσω τον επερχόμενο θάνατό του διατηρώντας το με κάποιο τρόπο.

Στην φύση τίποτε δεν είναι άχρηστο. Ένα σάπιο φύλλο μπορεί να είναι τροφή για κάποιο πλάσμα. Δεν λέω πως αν σώσω αυτό το φύλλο θα ταραχτεί η ισορροπία της φύσης, αλλά είναι μάταιο να βοηθήσεις ένα, όταν αμέτρητα φύλλα τελειώνουν την ζωή τους με αυτόν τον τρόπο για να έρθουν άλλα στην θέση τους.

ΤΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΣΧΕΤΙΚΑ με τον Αντιστροφέα έχουν γίνει πιο ξεκάθαρα στο μυαλό μου.

Να τι πρέπει να κάνω για να δουλέψει. Αντί να πάρει εντολή από τα κυκλώματά του να κάνει πλήρη αντιστροφή του χρόνου σε μια περιοχή, το σωστότερο είναι να πάρει εντολή να δοκιμάσει να κάνει αντιστροφή. Έτσι η αντίσταση από την αναστροφή της εντροπίας θα είναι μικρότερη.

Ας το εξηγήσουμε αυτό λίγο καλύτερα.

Όσο περνάει ο χρόνος, τα πράγματα στο σύμπαν έχουν μια τάση να σκορπίσουν, να διαλυθούν, να χάσουν όποια οργάνωση έχουν.

Βάλτε ένα αέριο σε μια άκρη ενός χώρου που είναι κενός και αυτό θα σκορπιστεί ομοιόμορφα σε όλον τον χώρο.

Σκεφτείτε τι συμβαίνει με το σώμα ενός ζωντανού πλάσματος όταν αυτό πάψει να λειτουργεί. Διαλύεται, αποσυντίθεται.

Ανοίξτε την πόρτα του ψυγείου σας και θα διαπιστώσετε ότι το εσωτερικό του ψυγείου και το υπόλοιπο δωμάτιο σύντομα θα έχουν την ίδια θερμοκρασία.

Την διάλυση της οργάνωσης των πραγμάτων την μετρούμε με ένα μέγεθος που το λέμε εντροπία και έχουμε αποδείξει ότι αυξάνεται η εντροπία του σύμπαντος.

Για να μειώσει κάποιος την εντροπία, πράγμα που μπορεί να το κάνει μόνο σε περιορισμένο χώρο, χρειάζεται σημαντική πληροφόρηση σχετικά με τον τρόπο οργάνωσης του χώρου αυτού.

Το μέτρο αυτής της οργάνωσης, που το λέμε πληροφορία, μεταβάλλεται αντίθετα από την εντροπία του χώρου.

Αν έχουμε αυξημένη πληροφορία, αν γνωρίζουμε για παράδειγμα πώς να κατασκευάσουμε ένα ζωντανό πλάσμα με την εξαιρετική πολυπλοκότητά του, τότε, φτιάχνοντάς το, δεν έχουμε μια εικόνα διάλυσης, άρα έχουμε μειωμένη εντροπία.

Πάντως η μείωση της εντροπίας συνοδεύεται πάντοτε από κατανάλωση ενέργειας, δηλαδή από μεγαλύτερη αύξηση της εντροπίας αλλού.

Θυμηθείτε ότι, για να παγώσετε τα τρόφιμα μέσα στο ψυγείο σας, κάπου αλλού (στους σταθμούς παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας) καίγονται καύσιμα ή μετακινούνται υδάτινες μάζες ανεπιστρεπτί.

Αυτό που θέλω να πραγματοποιήσω με τον Αντιστροφέα του χρόνου είναι να μειώσω την εντροπία του χώρου με τέτοιο τρόπο ώστε να αλλάξει η φορά της ροής του χρόνου και αυτά που διαλύονταν να ανασυσταθούν.

Αυτό που θέλω να πετύχω χρειάζεται τεράστια συγκέντρωση πληροφορίας, που έχω εξασφαλίσει με τον φωτολογιστή μου, και ταχεία κατανάλωση ενέργειας.

Αυτό ακριβώς είναι το σημείο στο οποίο παρουσιάζεται η αντίσταση της αναστροφής της εντροπίας που λέγαμε προηγουμένως.

Αν όμως δεν προσπαθήσω να πετύχω όλη την αντιστροφή μονομιάς αλλά με έναν εναλλασσόμενο τρόπο, δηλαδή αν κινηθώ στον χρόνο δυο βήματα πίσω, ένα βήμα μπροστά, δυο βήματα πίσω, ένα βήμα μπροστά, τότε θα πετύχω την αντιστροφή με την μισή αντίσταση.

Το ξέρω ότι το περιγράφω απλοϊκά, αλλά η λύση των τετραδιάστατων διαφορικών εξισώσεων του χωροχρόνου είναι δουλειά για τον φωτολογιστή, όχι για μας.

Εμείς θα έχουμε τις ιδέες.

ΚΑΙ Η ΙΔΕΑ της εναλλασσόμενης αντιστροφής πρέπει να πετύχει.

Και αν δεν πετύχει ακριβώς έτσι όπως την περιέγραψα, υπάρχει η δυνατότητα της βελτίωσης σε δεύτερο επίπεδο και ακόμη παραπέρα.

Δηλαδή θα μπορούσα να ρυθμίσω την συσκευή να πάει τέσσερα βήματα πίσω, δυο βήματα μπροστά, ένα βήμα πίσω, δυο βήματα μπροστά και πάλι από την αρχή τέσσερα βήματα πίσω, προχωρώντας βέβαια την ίδια απόσταση πίσω στον χρόνο.

.=>             .=>=>           .=>=>=>=>

.\              .    )          .        )

. \             .  <=           .    <=<=

.  =>           . (             .   (

.  \            .  =>=>         .    =>

.   \           .      )        .      )

.    =>         .    <=         .  <=<= 

.    \          .   (           . (

.     \         .    =>=>       .  =>=>=>=>

.      =>       .        )      .          )

.      \        .      <=       .      <=<=

.       \       .     (         .     (

.        =>     .      =>=>     .      =>

.        \      .          )    .        )

.         \     .        <=     .    <=<=

.          =>   .       (       .   (

.          \    .        =>=>   .    =>=>=>=>

.=1=2=3=4=5=6   .=1=2=3=4=5=6   .=1=2=3=4=5=6

Χρειάζεται πολλή προσοχή στην αναδρομική αυτή διαδικασία γιατί δημιουργούνται σχεδόν ταυτόχρονα πολλά παρελθόντα και πολλά μέλλοντα και χρειάζεται ένας εξωτερικός παράγοντας που αμερόληπτα θα επιβλέπει και θα αποφασίζει πώς θα συνεχίζεται ο αγώνας επικράτησης παρελθόντος και μέλλοντος με επιτιθέμενο το ένα στο άλλο.

Το πρόβλημα που προκύπτει είναι σχετικό με μας, που μάλλον δεν μπορούμε να ταξιδέψουμε πίσω στον χρόνο, αλλά μόνο μπορούμε να δούμε άλλα αντικείμενα που ταξίδεψαν.

Αν επιτρέψουμε στον Αντιστροφέα να μας γυρίσει πίσω, είναι λογικό να μη γνωρίζουμε ότι ταξιδέψαμε με τον Αντιστροφέα. Απλά θα είμαστε πάλι στην χρονική φάση πριν ταξιδέψουμε.

Αν γράψουμε μια επιστολή, στην οποία θα εξηγούμε όλα τα σχετικά με το ταξίδι και την πάρουμε μαζί μας, αυτή θα ξε-γράφεται όπως θα ταξιδεύουμε.

Αν περιλάβουμε και τον Αντιστροφέα στο ταξίδι, αυτός θα ξε-κατασκευαστεί και θα γίνει ανταλλακτικά όπως θα ταξιδεύουμε.

Καταλαβαίνετε το πρόβλημα;

Η συσκευή μπορεί να αντιστρέφει την ροή του χρόνου, για όσο υπάρχει η συσκευή!

Όταν φθάσουμε σε παρελθόντα χρόνο που η συσκευή δεν έχει κατασκευαστεί, τότε πώς θα συνεχίσουμε το ταξίδι προς τα πίσω;

Άρα η συσκευή θα πρέπει οπωσδήποτε να μείνει απ’ έξω. Θα έχουμε έναν χώρο εξωτερικό με την συσκευή και την κατανάλωση ενέργειας και την παροχή πληροφορίας, και έναν χώρο ενδότερο που θα ταξιδεύει προς τα πίσω.

Αν μάλιστα ρυθμίσουμε και το πρόγραμμα του φωτολογιστή να σταματήσει την αντιστροφή όταν θα έχουμε φτάσει σε κάποιο συγκεκριμένο χρόνο του παρελθόντος, (κρίνοντας από την κατανάλωση ενέργειας που έχει γίνει και από την πληροφορία που απαιτήθηκε), τότε το ταξίδι στο παρελθόν μπορεί να συμπεριλάβει και μας χωρίς πρόβλημα.

Ενότητα τέταρτη,

(Ταξίδι).

ΕΤΟΙΜΑΣΑ Ο,ΤΙ ΧΡΕΙΑΖΟΤΑΝ για ένα δοκιμαστικό ταξίδι πίσω στον χρόνο.

Δεν θα ήταν μεγάλο το διάστημα. Μια μέρα ταξιδιού κάποιων αντικειμένων θα ήταν αρκετή για να πιστοποιήσω την επιτυχημένη λειτουργία της συσκευής μου.

Φυσικά εγώ δεν πρόκειται να ταξιδέψω.

Παίρνω τις προφυλάξεις μου γιατί δεν ξέρει κανείς τι θα γίνει αν κάτι πάει στραβά.

Ρύθμισα την συσκευή να συγκεντρώσει την επίδρασή της σε έναν μικρό χώρο πάνω στο πάτωμα. Άφησα εκεί μια σημερινή εφημερίδα, μια πέτρα που χάραξα με συνθηματικό τρόπο ώστε να την αναγνωρίσω μόνο εγώ, και μια πολύ ώριμη μπανάνα που την είχα αφήσει έξω από τον συντηρητή τροφίμων και που την ζούληξα επίτηδες στην μια άκρη για να δω τι θα γίνει όταν ταξιδέψει.

Πήγα μέχρι τον φωτολογιστή που περίμενε μια εντολή για να ξεκινήσει την διαδικασία και πίεσα το πλήκτρο.

Ενότητα Πέμπτη,

(Σκέψεις πάνω στον βράχο).

Ο ΧΩΡΟΣ ΗΤΑΝ ο σωστός, με τον όγκο του βουνού επιβλητικό από την μια μεριά και την καθάρια θάλασσα από την άλλη να απλώνεται ως πέρα.

Οι υπολογισμοί ήσαν σωστοί και οι προφυλάξεις που πήρα συνετές και δικαιολογημένες.

Τι θα περίμενε κανείς να γίνει;

Η εφημερίδα να σηκωθεί με τα χέρια μου από το πάτωμα και να γυρίσει πίσω όλο τον δρόμο μέχρι το πιεστήριο, όπου θα χωριζόταν σε μελάνι και χαρτί;

Το έκανε ακριβώς έτσι.

Η πέτρα να ξε-χαραχτεί από το χέρι μου και να πάνε η σμίλη στο κουτί των εργαλείων και η πέτρα πίσω στην παραλία;

Το έκαναν ακριβώς έτσι.

Η μπανάνα να ξε-ζουληχτεί όπως σήκωνα το δάχτυλό μου και όχι πια πολύ ώριμη να επιστρέψει στον συντηρητή τροφίμων της χωροκάψας;

Το έκανε ακριβώς έτσι.

Και πολλά άλλα πράγματα έγιναν ακριβώς έτσι, όπως θα περίμενε ο καθένας, γιατί η συσκευή δεν επηρέασε μόνο τα πράγματα πάνω στο πάτωμα αλλά επηρέασε τα πάντα.

Και εγώ, χωρίς να είμαι ιδιαίτερα ευτυχής από το αποτέλεσμα, είμαι καθισμένος στον βράχο που είναι αριστερά στην παραλία του Μυλοπόταμου και παρακολουθώ τα κύματα που ετοιμάζονται να ξανα-ορμήσουν.

Κάθε μέρα

          κάθε μέρα,

                   κάθε μέρα

τα κύματα του χρόνου ξανα-ορμούν.

Ακριβώς έτσι._